بررسي تأثير معنادرماني به شيوه گروهي بر ميزان اضطراب و پذيرش بيماري در بيماران نابينا و كم‌بينا

مقدمه: معنادرماني به اشخاص اجازه مي‏دهد رويدادها را تفسير كنند و درباره نحوه زندگي و خواسته‏ هاي خود در زندگي، براي خويش ارزش‏هايي تدارك ببينند. بيماران كم‌بينا و نابينا در پذيرش بيماري خود و كنارآمدن با زندگي در اجتماع مشكل دارند. اين مسئله مي‏تواند به بروز اضطراب در آن‌ها منجر شود. پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير معنادرماني به شيوه گروهي بر ميزان اضطراب و پذيرش بيماري در بيماران نابينا و كم‌بينا انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نيمه‌تجربي با استفاده از طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل افراد نابينا و كم‌بينا مراجعه‏كننده به مركز نابينايان ثامن‌الائمه مشهد در نيمه اول سال 1398 بود. از بين اين افراد، 40 نفر كه ملاك‏هاي ورود به پژوهش را داشتند به‌صورت در دسترس و غيرتصادفي در دو گروه مداخله و كنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. افراد گروه مداخله به مدت 10 جلسه تحت آموزش معنادرماني به شيوه گروهي قرار گرفتند. آزمودني‏هاي هر دو گروه پرسش‌نامه پذيرش و عمل بوند و همكاران (2011) وپرسش‌نامه اضطراب بك و استير (1990) را در دو مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل كردند. براي تحليل داده‏ها از تحليل كوواريانس چندمتغيره (مانكوا) با نرم‌افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. يافته‌ها: يافته‏هاي اين پژوهش نشان داد معنادرماني گروهي پس از 10 جلسه، اثر معني‏داري بر كاهش اضطراب (P 0.001) و افزايش پذيرش بيماري (P 0.001) در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل در مرحله پس‌آزمون داشته است. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‏ هاي حاصل از پژوهش حاضر، معنادرماني گروهي مي‏تواند مداخله اثرگذار مفيدي براي كاهش اضطراب و افزايش پذيرش بيماري در افراد نابينا و كم‌بينا باشد. به همين دليل توصيه مي‏شود مشاوران و روان‌شناسان درمانگر، آموزش‏هاي لازم را براي به‌كارگيري اين روش درماني كسب كنند.