بسترهاي فروپاشي گفتمان كهن سلطنت (مطالعه موردي ناكارآمدي دو وقته عدالت و آزادي)

(The grounds for the collapse of the classical discourse of the monarchy (Case Study of Inefficiency of Two Moments of Justice and Freedom

گفتمان كهن سلطنت براي بيش از هزار سال بر عرصه سياسي ايران استيلا داشت. در اين گفتمان شاه ظل‌الله به عنوان دال مركزي است؛ آزادي جايگاهي ندارد و مفهوم عدالت نيز مبتني بر شخص شاه است. اما در عصر پيشامشروطه بتدريج ضد گفتمان كهن سلطنت در ايران شكل مي‌گيرد. بر اين اساس سوال پژوهش اين است: چه زمينه‌هايي باعث فروپاشي گفتمان كهن سلطنت (و به طور خاص دال تهي آزادي و دال شناور عدالت) و صورت بندي آنها در قالب گفتمان مشروطه شد؟ اين مقاله در پي آن است تا نشان دهد كه بروز بحران و بي‌نظمي عمومي در ايران عصر قاجار از يك طرف و آشنايي ايرانيان با گفتمان مشروطيت در غرب و وقته گفتماني آن چون عدالت و آزادي، زمينه حاشيه رفتن گفتمان كهن سلطنت و طرد معاني پيشين عدالت و آزادي به حوزه گفتمانگي شد. براي دستيابي به اين مهم اين مقاله از روش‌شناسي گفتمان لاكلا و موفه بهره مي‌برد.

The classical discourse of the monarchy dominated the political arena of Iran for more than a thousand years. In this discourse, the king is a Nodal point, freedom is not a place, and the concept of justice is also based on the king's personality. But in the pre constitutional era, the anti-discourse of the monarchy is gradually taking shape in Iran. Accordingly, the question to be discussed in this study is: What contributed to the collapse of the classical discourse of monarchy and the formulation of constitutional discourse? This article seeks to show that the general crisis and disorder in Qajar Iran on the one hand and the familiarity of Iranians with the Constitutionalist discourse in the West and the moments of its discourse, such as justice and freedom, the field of marginalization of the classical discourse of monarchy and the rejection of the earlier meanings of justice and caused freedom. To achieve this, this article uses the methodology of the discourses of Laclau and Mouffe.