كليدواژه :
ادبيات عامه , نشانه شناسي اجتماعي , طنز , لاندوفسكي , داستان كودك
چكيده فارسي :
گرمس در نشانه شناسي روايي خود دو نظام معنايي «برنامه مدار» و «مجابي» را مطرح مي كند. لاندوفسكي، علاوه بر اين دو نظام، قايل به دو نظام معنايي تعاملي «تطبيقي» و «تصادفي» نيز هست. نظام هاي چهارگانه مذكور (برنامه مدار، مجابي، تطبيقي، و تصادفي) به ترتيب مبتني بر نظم، نيت مندي، تعامل حسي، و شانس هستند. با توجه به اينكه نشانه معناشناسي اجتماعي نظريه توليد و دريافت معنا در كاربرد است، پژوهش پيش رو بر آن است كه در چارچوب نظام هاي چهارگانه لاندوفسكي، با شيوه تحليلي توصيفي نشان دهد كه قصه هاي طنز كودك معاصر به مثابه خرده بافت هاي موقعيتي خنده داري هستند كه راهبردهاي معناساز بيناسوژه اي خود را از كلان بافت هاي تاريخي فرهنگي اي مانند قصه ها، مثل ها و لطيفه ها به ارث مي برند. مسيله پژوهش چگونگي كاكرد روابط بيناسوژه اي (روابط ميان شخصيت ها) در تسري اين شگردهاي خنده معنايي است. منظور از «شگردهاي خنده معنايي» راهبردهاي شكل گيري فرايند خنده در چارچوب يك نظام معنايي است. اين پژوهش براي نخستين بار نظام هاي معنايي طنز را معرفي و رده بندي مي كند.
چكيده لاتين :
Greimas' square divides semantic systems into two classic types of "programmaticism" and "persuasion"; Landowski, besides the classical semantic systems, believes in two semantic-interactive systems: "adjustment" and "accident". The four systems of programming, persuasion, adjustment, and accident are based on order, intent, sensory interaction, and chance. The present study, employing an analytical-descriptive method, identifies and classifies the common laughter semantics techniques in Folklore (tales, jokes, and parables), and the contemporary stories for children. The techniques of laughter semantics in the strategies of forming the process of laughter are meant within the framework of a semantic system. In this study, the basis for the classification of strategies in classical semantic systems is the connection between the value object and also the change in the modal power of the actors. In the system of adjustment, the basis is adaptability disorder, and in the system of accident, the basis is the definition of accident. This study aims to show that the contemporary humor stories for children as funny situational sub-contexts inherit the meaning-making strategies among their subjects, from large historical-cultural contexts, such as stories, parables, and jokes. The research question is how the social interactions of the tale characters play a role in the spread of these laughter semantics processes. For the first time, this research introduces and classifies the semantic systems of humor.
