برساختنِ گمينشافتِ مجازي در روزگارِ كرونا

Construction of Virtual Gemeinschaft in the Era of Corona

كروناويروس، دستاورد زيست فاجعه‌بار انسانِ مدرن است. هدف نوشتار، پيشنهادي هنجارين است براي رهايي‌بخشي انسان گرفتار‌شده در دام كرونا؛ ويروسي كه انسان اجتماعي را منزوي ساخته است. كرونا به‌شتاب، تاج‌دارِ گيتي شده و جهان را بر لبه‌ آشوب قرارداده است. پرسمان نوشتار اين است‌كه كروناويروس، پيوندِ كمابيش ‌نظم‌يافته‌ جامعه‌ سياسي مدرن (دولت/جامعه‌ مدني/مردم) را كه يادگارِ مدرنيته‌ اروپايي بود، به‌ لرزه درآورده است؛ از يك‌سو به دولت‌ها قدرت فراوان بخشيده، از ديگرسو، فرد را ضعيف‌تر ساخته است. دشواره‌ برآمده از بيماري همه ‌جهان‌گير اين است‌ كه كروناويروس، فرد ضعيف‌شده‌ را دعوت به جدازيستي نموده و انسان «باهم‌زيسته» را «گوشه‌گير به‌كنج‌رفته» مي‌خواهد. از ديدگاه روش‌شناختي، نگارنده با پذيرش پيش‌انگاره‌ «بنيانِ سه‌پايه‌ دولت/جامعه‌ مدني/فرد» در همراهي با رويكرد انتقادي و با بهره‌گيري همزمان از دو روش «چگونه- ممكن است»/ «چگونه- بايد»، كوشش كرده است‌ تا اين انگاره‌ تجويزي را مستدل سازد كه واژه‌ نادرست فاصله‌گذاري اجتماعي چرخش‌گاهي است‌ كه نيازمندي بشر را به يك «اجتماع مدني مجازي»، بايسته نموده است. يافته‌ هنجارين نوشتار اين است‌كه يكي از راه‌هاي كاهش دشواري‌هاي (جسمي/رواني) گوناگونِ برآمده از قرنطينه/خانه‌نشيني اجباري/دوري‌گزيني/باهم‌نبودن‌هاي اجتماعي، از راهروِ برساختن گمينشافتِ مجازي ممكن است؛ جماعت مدني مجازي‌اي كه جداگري فيزيكي و به‌هم‌نزديك‌سازي اجتماعي را دسترس‌پذير مي‌سازد.

Coronavirus is the catastrophic achievement of modern mankind. The purpose of the present article is a normative proposal for the release of human being that is trapped in a corona; a virus that has isolated social man. The problematic of the article is that the coronavirus has shaken the more or less orderly linkage of modern political society (government / civil society / people) that was a relic of European modernity; on the one hand, it has given government’s greater power, on the other hand, it has made the individual weaker. The difficulty with the pandemic disease is that the coronavirus invites the weakened person to segregation and wants the cohabiting person to be the perverted isolator. From a methodological point of view, the author has tried to achieve this reasoning idea by accepting the presupposition of the "three-pronged foundation of the state / civil society / individual in conjunction with a critical approach and by simultaneously using the two "how-is possible" / "how-should" methods; argue that the misnomer of social distancing is a turning point that has necessitated human need for a "virtual civil society". The normative finding of the paper is that one of the ways to reduce the various (physical / psychological) difficulties arising from quarantine / forced housing / displacement / social cohesion is through the corridor of virtual virtualization; A virtual civic community that makes physical segregation and social rapprochement accessible.