بررسي نمودهاي رمانتيسم درشهرآشوب هاي اميرخسرو دهلوي

رمانتيسم از جمله مكتب هاي ادبي است كه در سدۀ هجدهم در مقابل تفكر خردگراي كلاسيسم به پاخاست. اشعارِ شهرآشوبيِ اميرخسرو دهلوي، شاعر و نويسندۀ ايرانيِ سرزمين هند، در قرن هفتم همانندي هاي ويژه اي با اصول و مباني رمانتيسم دارد و همين مسأله زمينۀ بررسي نقدي رمانتيستي را دربارۀ آن ها فراهم مي آورد. به لحاظ معنايي وجود عواملي چون: توجه به احساسات شخصي و بيان آزاد آن ها، توجه به طبيعت و... و عوامل زباني چون: برجسته كردن جنبۀ ادبيت متن، باتوجه ويژه به: تشبيه، استعاره، جناس، ايهام و... از جمله مواردي هستند كه به اشعار اميرخسرو وجهه اي رمانتيستي بخشيده اند؛ نويسندگان اين مقاله در پي پاسخ به اين پرسش هستند كه كدام شاخصه هاي رمانتيسم به اشعار شهرآشوبي اميرخسرو دهلوي جلوه و جلاي رمانتيكي داده است؟ البته هدف، تزريق يا تحميل انديشه هاي يك مكتب به اشعار يا برعكس، با نگاهي اثبات گرا نيست؛ بلكه هدف، آن است تا به روش تحليل متني و گفتماني( زمينه اي)ضمن برشمردن ويژگي هاي مشترك سبكيِ اشعار شهرآشوبيِ اميرخسرو با مكتب رمانتيسم و تكيۀ هم زمان بر ساحت درون متني و بافت تاريخي( برون متني)آن، زمينه ساز نگرشي نو به اشعاري كهن باشد.

no abstract