آسيب شناسي ساختاري ديپلماسي عمومي جمهوري اسلامي ايران

Structural Pathology of Public Diplomacy of the Islamic Republic of Iran

امروزه ديپلماسي عمومي بعنوان مكمل ديپلماسي رسمي تحت تاثير فناوري­هاي نوين اطلاعاتي و ارتباطاتي به ابزار مهمي در تحقق اهداف سياست خارجي كشورها تبديل شده است و بالطبع جمهوري اسلامي ايران نيز با توجه به ظرفيت­هاي بالقوه فرهنگي، مذهبي و سياسي در تلاش است از اين ابزار در تحقق اصول و اهداف خود در عرصه بين‌المللي استفاده نمايد. پرسش پژوهش اين است كه آيا جمهوري اسلامي ايران با توجه به ظرفيت‌هاي بالقوه فرهنگي، مذهبي و سياسي توانسته است در ديپلماسي عمومي خود موفق عمل نمايد؟ پاسخ اين است كه جمهوري اسلامي در عرصه‌هاي ساختاري، نهادي و مديريتي و رويكردي در زمينه ديپلماسي عمومي دچار ضعف است و بر همين اساس نتوانسته است در زمينه مذكور آن طور كه شايسته است عمل نمايد.

Today, public diplomacy, as a complement to formal diplomacy, has become an important tool in the realization of foreign policy goals through the use of modern information and communication technologies, and the Islamic Republic of Iran is also given its potential cultural, religious and political capabilities tries to take advantage of this instrument to realize its principles and objectives in the international arena. The question of this research is whether the Islamic Republic of Iran, given its potential cultural, religious, and political capabilities, has been successful in its public diplomacy? It is also mentioned in the response that the Islamic Republic is weak in a structural, institutional and managerial context of public diplomacy and, accordingly, has failed to act in the field of public diplomacy as it deserves.