بررسي تطبيقي رويكرد وجودگرايي در آثار و انديشه سهراب سپهري

فاقد عنوان لاتين

سهراب يكي از شاعران عارف مسلك معاصر است كه در سرايش «هشت كتاب» خود، به يك سفر دروني دست زده است. بررسي مضموني اشعار سهراب سپهري، او را در زمره شاعران پديدارنگري قرار مي دهد كه نخستين درها را به روي ادراك و آگاهي از هستي خويش مي گشايد و در وحدت با جهان پيرامون، به سوي معرفت شناسي و نگاهي هستي شناسانه سوق مي يابد. از ميان مكاتب روان شناسي موجود، رويكرد وجودگرايي، تنها مكتبي است كه به صورت مستقيم و با تاسي از فلاسفه و مولفين وجودي و پديدارنگر، انواع مختلف هيجانات و اختلالات رواني را از نقطه نظر هستي شناسانه خود مي نگرد. ديدگاه يالوم، با تمركزش بر «مسلمات هستي»، يعني مرگ، آزادي، انزوا و پوچي، و با تاكيدش بر رابطه به منظور گفت وگو درباره اين مسلمات، نقشه اي در اختيار درمان هستي گرا- انسان مدار قرار داد. اين ها نقش بسيار مهمي در هر يك از سطوح ساختار رواني فرد برعهده دارند و در ارتباط تنگاتنگ با كار باليني اند. به علاوه، به وجود آورنده يك اصل سامان دهنده محوري نيز هستند.

فاقد چكيده لاتين