چكيده فارسي :
ساختار نظام بين الملل كنوني نتيجه فروپاشي اتحاد جماهير شوروي و نظم دو قطبي است. مهمترين ويژگي اين نظام توزيع نابرابر قدرت است. اين ساختار كه از آن به عنوان نظم تك قطبي ياد مي شود، باعث افزايش رقابت ميان بازيگران اصلي نظام بين الملل براي پر كردن شكاف قدرت شده است. به عقيده برخي ها اين كشمكش ها مي توانند، زمينه انتقال نظام بينالملل به يك نظم چند قطبي را فراهم كنند. از جمله استدلال ها در اين زمينه ضعف ايالات متحده آمريكا، ظهور قدرت هاي جديد و شكل گيري قطب هاي جديد در قالب طرح هاي منطقه اي است. جديدترين نمونه براي تحقق چنين بلوكي از قدرتهاي غير غربي طرح اوراسياي بزرگتر است كه بعد از بحران اوكراين از سوي روسيه پيگيري مي شود. ايده "اوراسياي بزرگ" به فضايي اشاره دارد كه از ليسبون تا شانگهاي امتداد مي يابد. در عين حال، آن يك نوآوري ژئوپليتيك، شعار سياسي، آرزوي اقتصادي و ساختار ايدئولوژيك است. مهم‌تر از همه اين كه به دنبال ايجاد يك نظم جديد و پسا آمريكايي است كه در آن روسيه نقش حياتي داشته باشد. با توجه به اين موضوع، سوال اصلي مقاله عبارت است، طرح هاي منطقه اي از جمله طرح اوراسياي بزرگتر چه نقش وكاركردي مي توانند در گذار نظام بين الملل كنوني به يك نظم چند قطبي داشته باشند؟ به عقيده نويسندگان با توجه به ويژگي عدم توزان قدرت در نظام بين المللي و تلاش دايمي بازيگران براي جبران اين امر، طرح هاي منطقه‌اي ابزاري ابتكاري در جهت تمركز زدايي از قدرت در نظام بين الملل بوده و دوكاركرد عمده دارند؛ اولا از رويارويي مستقيم بازيگران اصلي نظام بين الملل جلوگيري مي كنند (همكاري روسيه و چين در قالب اين طرح براي عدم رويارويي مستقيم با آمريكا) و در وهله دوم از طريق ارائه قواعد جايگزين به شكل گيري يك نظم چند قطبي كمك مي كنند (تلاش روسيه براي تغيير هنجارهاي نظم ليبرالي). به دليل پيچدگي هاي حاكم بر روابط بازيگران در چنين مجموعه هايي سرعت اين انتقال پايين خواهد بود، اما در بلندمدت در صورت تحقق مي توانند نقش اساسي در ايجاد يك نظم چندقطبي كامل داشته باشند. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي- تحليلي است.
چكيده لاتين :
The structure of the current international system results from dissolution of the Soviet union and termination of bipolar order. The main feature of this system is uneven distribution of power. Such structure, known as unipolar order, has increased the competition among the international system’s main actors for filling the power vacuum. Some believe that such tensions could prepare the ground for the international system’s transition to multipolar order. The reasoning behind the conclusion is weakness of the United States of America, emergence of new powers, and formation of new poles within the framework of regional initiatives. The latest example of such bloc of non-Western powers is the Greater Eurasia plan, pursued by Russia after the Ukraine crisis. The idea of “Great Eurasia” refers to an area stretching from Lisbon to Shanghai. However, this is a geopolitical innovation, political slogan, economic ambition, and ideological structure. Most importantly, it seeks to create a modern and post-American order with Russia playing the vital role. Considering that issue, the main question of the article is “what role and function could the regional initiatives, such as the Greater Eurasia, play in the current international system’s transition to multipolar order?” The authors believe that considering the power imbalance in the international system and the constant efforts by the actors to make up for it, the regional initiatives are an innovative instrument for decentralization of power in the international system and perform two main functions. Firstly, they prevent direct confrontation between the main actors of the international system (Sino-Russian cooperation under this initiative to avert direct confrontation with the US), and, secondly, they help formation of multipolar order by presenting substitute regulations (Russian efforts to change norms of liberal order). Due to the complexities of relations between the actors in such sets, the pace of transition would be slow, but, if materialized, they could have a leading role in the creation of a perfect multipolar order in the long term. The article is based on descriptive-analytical research method.
