بررسي حضور ناتو در خليج فارس در پرتو سياست تمركز زدايي آمريكا از خاورميانه

A Study of the NATO Presence in the Persian Gulf in the Context of America's Decentralization Policy from the Middle East

پس از پايان جنگ سرد و تحول كاركردي و مأموريتي ناتو، اين سازمان بين‌المللي، در اقصي نقاط دنيا ازجمله خاورميانه و خليج‌فارس حضور پيدا نمود. ناتو در سال 1994 به‌وسيله برنامه گفت‌وگوي مديترانه و در سال 2004 به‌وسيله برنامه ابتكار همكاري استانبول حضور خود را در منطقه تحكيم نمود. بر اين اساس ناتو داراي علل و انگيزه‌هاي فراواني براي حضور در منطقه است كه ازجمله آن‌ها مي‌توان به تأمين امنيت انرژي دنياي غرب، مبارزه با تروريسم، ارتباط با رژيم صهيونيستي و در نهايت محصور نمودن ايران اشاره نمود. در اين پژوهش تلاش مي‌شود تا اهداف و دلايلي كه موجب افزايش حضور ناتو در خليج‌فارس از سال 2011 ميلادي و در پرتو سياست تمركززدايي آمريكا و چرخش به شرق گرديده است، بر اساس روش توصيفي تحليلي در قالب نظريه واقع‌گرايي تحليل و ارزيابي شود. در راستاي تحقق هدف پژوهش اين سؤال مطرح مي‌شود كه حضور ناتو در خليج‌فارس به دنبال سياست تمركززدايي از خاورميانه بر مبناي چه اهدافي قابل‌تحليل و ارزيابي مي باشد؟، در پاسخ به اين سؤال بايد گفت كه افزايش حضور ناتو در منطقه خليج‌فارس در پرتو سياست تمركززدايي آمريكا از خاورميانه در راستاي تحقق اهداف مشترك آمريكا و ناتو نظير استمرار حضور نيابتي آمريكا، احاله مسئوليت به متحدين بين‌المللي، مشاركت ناتو در تأمين امنيت جهاني، تضمين امنيت انرژي و حمايت از متحدين منطقه‌اي و قابل تحليل و ارزيابي مي باشد.

After the end of the Cold War, NATO's functional and missionary transformation, this international organization was present in many parts of the world, including the Middle East and the Persian Gulf. NATO in 1994 by the Mediterranean Dialogue and in 2004, through its Istanbul Cooperation Initiative Program, consolidated its presence in the region. Accordingly, NATO has many reasons for its presence in the region, including the security of energy, the fight against terrorism, the association with the Israel and ultimately the encirclement of Iran. In this research, we are trying to find out the goals and reasons for increasing the presence of NATO in the Persian Gulf since 2011, in the light of US decentralization policy and rotation to the East, based on a descriptive-analytical method in the form of Realism theory of analysis and evaluation. In order to achieve the goal of the research, the main question is what goals can be analyzed and evaluated of the presence of NATO in the Persian Gulf is due to the decentralization policy of the Middle East? This study shows that increase of the presence of NATO in the Gulf region in the light of US decentralization policies in the Middle East can explained by pursuit of common goals for the United States and NATO, such as the continuation of the US presidential presence, the transfer of responsibility to international allies NATO's engagement in global security, energy security, and maintaining special relations with regional alliances.