ارائه مدلي براي بهبود توسعه كارآفريني روستا: مطالعه موردي شهرستان شازند

ايجاد اشتغال و بهبود فرآيندهاي زمينه‌ساز فضاي كارآفريني در مناطق روستايي يكي از ضروريات برنامه توسعه پايدار روستايي است. هدف تحقيق حاضر ارائه مدلي براي بهبود توسعه كارآفريني روستا در شهرستان شازند استان مركزي بود. جامعه آماري پژوهش كارآفرينان روستايي اين شهرستان به تعداد 900 نفر بودند كه از آن ميان، با بهره‌گيري از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي دومرحله‌اي، بر اساس جدول كرجسي مورگان، 265 نفر به‌عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‎ها، از پرسشنامه ساختارمند استفاده شد كه روايي آن را اساتيد دانشگاه و متخصصان كارآفريني تأييد كردند و پايايي آن، با انجام آزمون ضريب آلفاي كرونباخ براي متغيرها و سازه‎هاي تحقيق، بين 0.71 تا 0.918 به‏دست آمد. همچنين، تحليل روابط بين گويه‌ها و سازه‌ها با استفاده از نرم‌افزارهاي آماري Spss22 و Smart PLS3 صورت گرفت و در ادامه، با بهره‎گيري از روش معادلات ساختاري، روابط عوامل آموزشي، اقتصادي و نهادي با توسعه كارآفريني روستا بررسي شد. بر اساس نتايج تحقيق، معيار GOF مدل مورد نظر 0.389 به‏دست آمد كه نشان‏دهنده برازش مناسب مدل بهبود توسعه كارآفريني روستا بوده و بر اساس آن، بيشترين بار عاملي، به‏ترتيب، مربوط به عامل نهادي بر عامل اقتصادي و عامل آموزشي بر عامل نهادي است؛ به ديگر سخن، براي توسعه كارآفريني روستايي، بايد به مسيرهايي توجه كرد كه به‌طور غيرمستقيم، بر توسعه كارآفريني تأثير مي‌گذارند. همچنين، نتايج نشان داد كه هر سه عامل آموزشي، اقتصادي و نهادي بر توسعه كارآفريني مؤثرند، اما عاملي كه بيشترين تأثير مستقيم را بر توسعه كارآفريني روستايي دارد، عامل اقتصادي است.