پديد آورندگان :
مشايخ، پروين دا شگاه آزاد اسلامي بوشهر , حميدي, جعفر دا شگاه آزاد اسلامي بوشهر , سيدصادقي, محمود دا شگاه آزاد اسلامي بوشهر
كليدواژه :
حافظ و بلاغت اسلامي , نظريه ژرار ژانت , بينامتنيت , قرآن , بينامتنيت ژنت و نظريه بلاغت اسلامي
چكيده فارسي :
ميراث ديني، از مهم ترين عناصر شعري شاعران براي بيان احساسات دروني و انديشه هايشان محسوب مي شود؛ به گونه اي كه در شعر خويش با كلام وحي، رابطه بينامتني برقراركرده اند. يكي از شاعراني كه عبارات و معاني قرآني، از اصلي ترين دستمايه هاي هنري او محسوب مي شود، حافظ است. در جستار پيش رو، با تكيه بر روش توصيفي-تحليلي، به بررسي تطبيقي وجوه بينامتني ژنت با نظريه بلاغت اسلامي در ديوان حافظ مي پردازيم. بر اين اساس، انواع بينامتني آشكار تعمدي، پنهان تعمدي و ضمني و وجوه تطبيقي آن ها در بلاغت اسلامي، ازجمله تضمين، اشاره، حل و انتحال، تمثيل، ارسال المثل، اقتباس، عقد و تلميح، در اين اثر بررسي مي شود. بررسي ميزان استفاده از متون پيشين براساس نظريه ژنت و تطبيق آن ها با نظريه بلاغت اسلامي، از اهداف اين پژوهش به شمار مي رود. براساس پژوهش حاضر، بيشترين گونه بينامتني، بينامتنيت ضمني و در تطبيق با بلاغت اسلامي، از گونه تلميح است. پس از آن، به ترتيب بينامتنيت پنهان تعمدي، بيشترين فراواني را دارد. خلاقيت شاعر در چگونگي به كار بردن متون پيشين و استفاده از عنصر بينامتني و ايجاد پيوند بديع و مبتكرانه بين متون پيشين و متن حاضر به شكل هنرمندانه، باعث جذب و اقناع مخاطب مي شود.
چكيده لاتين :
Religious heritage is one of the most important poetry elements of poets in expressing inner feelings and their thoughts so that they have established an intertextual relationship in their poems with the word of revelation. One of the poets whose Qur'anic expressions and meanings are considered one of his most important sources of art is Hafez. In the present paper, based on the descriptive-analytical method, the comparative study of the intertextual aspects of the gene with the Islamic rhetorical theory in the Hafez Divan have been examined. Accordingly, the types of deliberate, implicit, implicit hidden intertexts and their comparative features in Islamic rhetoric, including guaranteeing, referring, solving, eliminating, paraphrasing, referring, adapting, concluding, and examining, are studied in this work. The purpose of this study is to study the use of the previous texts based on the theory of genes and their adaptation to Islamic rhetoric theory. Based on the present study, the most intertextitial, intermediate, and implicit interpolation in the Islamic language is Talmij. Thereafter, the most intentional inhumanity is the most frequent. The creativity of the author attracts and persuades the audience in how to use the earlier texts and the use of the intertextual element, and the creation of an ingenious link between the earlier texts and the present text, artistically.
