نقش زبان در باور پذيري خرق عادت هاي تاريخ سيستان

The role of the language in making Sistan history’s thaumaturgies believable

بخش عمده اي از زيبايي هاي نثر مرسل، بر دوش زبان نهاده شده است. زبان به عنوان يك عامل مهم در روايت خرق عادت هاي تاريخي، كاركردي پارادوكسي دارد؛ از سويي، با وسعت بخشيدن به تخيل، ادبيت متون تاريخي را ارتقا مي بخشد و خواننده را از جهان واقعيت جدا مي سازد و از سوي ديگر، با نگرش زبان شناسانه در ايجاد منطق و رابطه علت و معلولي زبان، مخاطب را به بستر واقعيت برمي گرداند تا در اوج التذاذ و حيرت انگيزي، خرق عادت هاي تاريخي را بپذيرد. اين مقاله با تلفيق زبان شناسي ساختارگرا و زبان شناسي نقش گرا و با استفاده از روش توصيفي- تحليلي، عناصر زباني و فرازباني را در داستان «مولود مصطفي(ص)» از تاريخ سيستان بررسي كرده، نشان مي دهد كه نويسنده براي باور پذير كردن خرق عادت ها، از كاركرد پارادوكسي زبان در ايجاد ادبيت و انتقال واقعيت، بيشترين بهره را برده است.

It seems that much of the burden of the prose's beauties has been put on the shoulders of the language. Language as an important factor in creating amazing facts and historical thaumaturgies, has a paradoxical role. On the one hand, by expanding the imagination, it enhances the literacy of historical texts in a way that it separates the readers from this real world. an‎d on the other hand with a linguistic look in creating logic and the casual relationship, it returns the audience to the context of reality so that they at the pinnacle of enjoyment and amazement take historical thaumaturgies as the truth. This article by investigating the story of the birth of the holy prophet Muhammad from the Sistan's history shows the writer's skill in this language ability and concludes that the mentioned writer has used the paradoxical function of the language in creating literacy and transferring facts for making the thaumaturgies believable.