تبيين نقش گردشگري بر ابعاد پايداري شهري (مطالعه موردي: شهر مرزي خواف)

هجوم جمعيت به شهرهاي بزرگ به منظور بهره گيري از فرصت هاي اقتصادي، اجتماعي و غيره؛ منجر به شكل گيري چالش هاي متعددي گرديده كه از جملۀ آن مي توان به ضعف اقتصادي، عدم امنيت، مهاجرت و خالي شدن سكنه مناطق مرزي اشاره كرد. توسعۀ پايدار از مباحث مطرح در زمينۀ مقابله با مشكلات گوناگون شهرها است كه از 1980 به بعد بسيار مورد تأكيد مي باشد. در همين راستا، از رويكردهاي نوين كه مي تواند نقش كليدي در تحقق پايداري شهرها داشته باشد، گردشگري است. هدف پژوهش حاضر، ارزيابي وضعيت ابعاد پايداري خواف و سپس تبيين نقش عامل گردشگري بر ابعاد پايداري شهري است. روش تحقيق پژوهش توصيفي – تحليلي است و براي شناسايي معيارهاي اصلي، مباني نظري مورد بررسي قرار گرفت. معيارهاي نهايي مطابق با نظرات صاحبنظران امر استخراج گرديد. جامعه آماري پژوهش شامل دو گروه ساكنان شهر خواف و خبرگان و متخصصين حوزۀ گردشگري و برنامه ريزي شهري است. در مرحلۀ اول به منظور ارزيابي وضعيت ابعاد چهار گانۀ پايداري شهري از آزمون T تك نمونه اي در نرم افزار SPSS بهره گرفته شد و سپس براي تحليل نقش گردشگري بر هريك از ابعاد پايداري شهري از نرم افزار LISREL استفاده گرديد. يافته‌هاي تحقيق نشان دهنده آن است وضعيت شهر خواف به لحاظ ابعاد پايداري شهري مطلوب نمي باشد كه در اين ميان پايداري اقتصادي پايين تر سطح مطلوبيت را كسب نمود. همچنين عامل گردشگري بر تمامي ابعاد پايداري شهري تأثير مثبت و معنادار دارد كه بيشترين آن بر پايداري كالبدي (0.91) و پايداري اجتماعي (0.41) است.