كليدواژه :
نظم سياسي , بوروكراسي , توسعه , ايران و ژاپن
چكيده فارسي :
اين مقاله درصدد شناخت رابطه بين نظم سياسي و بوركراسي با عدم توسعه ايران معاصر (دوره قاجاريه و پهلوي) مي باشد. توسعه ايران با توجه به ضعف نظامي،سياسي و اقتصادي ايران در قرن 19م در مقابل برتري هاي دول غربي مورد توجه نخبگان درباري و ديوان سالار قرار گرفت. تلاش هاي در دوره قاجاريه و متعاقب آن در دوره پهلوي براي تاسيس دولت مدرن مبتني بر دولت متمركز با بوركراسي عقلاني- قانوني، نيروهاي نظامي و نهاد آموزشي مدرن براي توسعه ايران صورت گرفت ليكن با موفقيت همراه نبود. درحالي كه در ژاپن چنين تلاشها با شرايط تاحدودي مشابه با موفقيت همراه بود. اين پژوهش با روش تاريخي_ تطبيقي عدم توسعه ايران را با كشور توسعه يافته ژاپن با استفاده از نظريه نظم و زوال سياسي فرانسيس فوكوياما مقايسه مي كند. نخبگان ديوان سالار ايران و ژاپن برنامه هاي تا حدودي مشابه براي توسعه داشتند ولي ماهيت متفاوت نيروهاي سنتي و مدرن دو كشور مانع نتايج مشابه شد. در ژاپن نيروهاي سنتي و مدرن مانند دايميوها، نيروهاي ديني، تجار، روشنفكران و غيره در كنار نخبگان ديوان سالار، دولت سازي را ارجحيت بر پاسخگويي دمكراتيك مي دانستند. اين امر منجر به نظم سياسي و توسعه ژاپن شد؛ ولي در ايران نيروهاي سنتي و مدرن مانند ايلات و عشاير، روشنفكران، روحانيون، تجار و غيره پاسخگويي دمكراتيك را ارجحيت بر دولت سازي مي دانستند كه منجر به بي نظمي سياسي و عدم توسعه ايران شد.
چكيده لاتين :
This article seeks to identify the relationship between Political Order and Bureaucracy with the lack of development of contemporary Iran (Pahlavi and Qajar periods). Iran's development due to Iran's Economic, Political and Military weakness in the 19th century, in the face of the superiority of Western powers was considered by bureaucratic and court elites. Efforts were made during the Qajar period and subsequently during the Pahlavi period to establish a modern state based to Centralized state with a rational-legal bureaucracy and modern military forces and educational institution for Iran's development, but it was not successful, while In Japan such efforts with somewhat similar situation were successful. This research with historical-comparative method compares Iran's underdevelopment with developed country of Japan using Francis Fukuyama's political decay and order theory.
The bureaucratic elites of Iran and Japan had somewhat similar plans for development; but the different nature of the modern and traditional forces of the two countries prevented similar results. In Japan modern and traditional forces such as Daimyo, religious forces, merchants, intellectuals, etc., alongside the bureaucratic elites, preferred state-building to democratic accountability. This led to political order and the development of Japan, but in Iran, modern and traditional forces such as, Tribes and Nomads, intellectuals, clerics, merchants, etc., preferred democratic accountability to state-building, which led to political disorder and underdevelopment of Iran.
