بررسي روشمند ظهور فلسفه سياسي در آثار اوليه سينماي ايران ( دوران پهلوي اول 1306-1320)

A methodical study of the emergence of political philosophy in the early film of Iranian cinema in the first Pahlavi era

سينما به سبب ماهيت جمعي و ارتباطش با صنعت، ثروت، مخاطب و قدرت، مهم ترين هنر قرن جديد به شمار ميرود كه مي تواند ماهيت فلسفه سياسي زمانه را در خودش منعكس سازد، نسبت به آن واكنش نشان دهد و با مشاهده تز و آنتي تزهاي توليد شده ميان فلسفه سياسي ترويجي قدرت و واكنش سينما، سناريوهاي احتمالي و پيش روي جامعه و قدرت را پيش بيني نمود. قدرت براي ترويج و حتي مقابله نيازمند فلسفه سياسي است. فلسفه سياسي، خط كش حدود قدرت است. در واقع قدرت براي تعريف خودش از فلسفه سياسي بهره ميبرد. مقاومت نيز براي تحديد و حتي تغيير و براندازي قدرت از فلسفه سياسي خودش بهره مي برد. سينما نيز كه با تحريك قوه خيال، احساسات را به سالن تاريك سينما مي كشاند و واكنشهاي عاطفي و عقلاني را بر مي انگيزاند و خودآگاه و ناخودآگاه واكنش موافق و يا مخالف قدرت را در فيلم بروز و ظهور ميدهد. در اين پژوهش تلاش شده است تا روشمندي احصا فلسفه سياسي در مضمون آثار دهه اول سينماي ايران به بحث گذاشته شود.

Political philosophy seeks to think about power at a time when the most ideal conditions for interaction between the people and sovereignty are established, and that ideals will be different for every society, culture and history. Cinema, as the most industrial art of the new century, is an art that simultaneously requires people and powers to survive. Cinema is dependent on the box office for life and relies on powers to build and display it. From this point of view, no artist as much as cinema is capable of the emergence of elements of political philosophy. Cinema is an art that is heavily influenced by the underlying texts of society, and what lies within the inner layers of its art can reflect the mysteries of the political philosophy of the day.