بررسي عدم شكل‌گيري جامعه امنيتي كثرت‌گرا در مجموعه امنيتي شمال شرق آسيا

به‌دنبال تحولات روي‌داده در ساختار نظام بين‌الملل، پديده جهاني‌شدن و تغيير در ماهيت تهديدات و بازيگران تهديدساز وابستگي متقابل امنيتي ميان كنشگران دولتي افزايش يافته است. اگرچه وابستگي متقابل امنيتي در سطوح و مناطق مختلف احساس مي‌شود؛ اما اين مسئله در رابطه با واحدهاي همجوار جغرافيايي كه با يكديگر مجموعه‌هاي امنيتي منطقه‌اي را شكل مي‌دهند، بيشتر نمود پيدا مي‌كند. مرور مجموعه‌هاي امنيتي در مناطق مختلف حكايت از آن دارد كه در پاره‌اي از مناطق، علي‌رغم ظرفيت‌ها و زمينه‌هاي شكل‌گيري جوامع امنيتي و نياز شديد به شكل‌گيري اين نوع از جوامع اين امر محقق نشده است. مجموعه امنيتي شمال شرق آسيا به‌عنوان يك زيرسامانه راهبردي در منطقه شرق آسيا در چنين شرايطي به‌سر مي‌برد. در اين نوشتار سعي بر آن است كه با بهره‌گيري از عناصر نظريه مجموعه امنيتي به اين سؤال پاسخ داده شود كه چرا جامعه امنيتي كثرت‌گرا در منطقه شمال شرق آسيا شكل نگرفته است؟ در پاسخ، فرضيه پژوهش بر اين مبنا استوار است كه دو مؤلفه معنايي (الگوي دوستي و دشمني، فرهنگ) و مادي (رقابت‌هاي منطقه‌اي دو بازيگر اصلي، مجاورت و اختلافات ارضي، اقتصاد) به‌عنوان متغيرهاي منطقه‌اي و حضور امريكا در معادلات امنيتي منطقه به‌عنوان متغير فرامنطقه‌اي مهم‌ترين دلايل عدم شكل‌گيري رژيم امنيتي مشترك در منطقه مي‌باشند. پژوهش پيش رو با كاربست روش توصيفي ـ تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي نگارش يافته است.

no abstract