مقايسۀ فضيلت «ميانه گزيني» در دو گفتمان ايرانشهري و انقلاب اسلامي (مطالعۀ موردي: فردوسي و شهيد مطهري)

Comparison of the virtue of "moderation" in the two discourses of Iranshahri and the Islamic Revolution (Case study: Ferdowsi and Shahid Motahari)

چگونگي زيست آدمي در جهان و هنجارها و نابهنجارهاي رفتاري او، از قديم الايام، يكي از دغدغه هاي هميشگي بشر بوده است. از همين رو، متفكران و فلاسفه يوناني و اسلامي با تقسيم قوه شناختي آدمي به دو بعد نظري و عملي، مباحث مربوط به رفتار انساني را ذيل مقوله عقل عملي طرح و دنبال كرده اند. در همين راستا، مقاله با طرح اين پرسش اصلي كه مفهوم ميانه گزيني به عنوان يك فضيلت عقل عملي، چه جايگاه و مولفه هايي دارد آن را در انديشه فردوسي (نماينده گفتمان ايرانشهري) و انديشه استاد مطهري (نماينده گفتمان انقلاب اسلامي) همسنجي و مقايسه كرده است. فرضيه مقاله بر آن بوده كه اين دو متفكر با توجه به آبشخورهاي فكري مشترك كه همانا عقل و استدلال عقلي است به رغم تفاوت هاي پارادايمي معهذا مباحث مشتركي را در حوزه زيست و كردار انساني ارايه كرده اند. پژوهش به اين نتيجه گيري رسيده است كه اين دو انديشمند تمدن ايراني با تكيه بر پشتوانه هاي خرد فلسفي و دستورات ديني الگوي رفتاري مشابهي را در اين بخش از عقل عملي توصيه كرده اند، لذا القاي تعارض مطلق بين گفتمان هاي ايراني و اسلامي سخني ايديولوژيك بوده كه بايستي وثاقت آن در هر مورد پژوهيده شود. روش جمع آوري داده ها كتابخانه اي و رويكرد مقاله تفسيري بوده است.

How a person lives in the world and his behavioral norms and abnormalities has been one of the constant concerns of human beings since ancient times. Therefore, Greek and Islamic thinkers and philosophers, by dividing human cognition into theoretical and practical dimensions, have designed and pursued issues related to human behavior under the category of practical reason. In this regard, the article compares the main question of the concept of mediation as a virtue of practical intellect, what is its place and components in Ferdowsi (representative of Iranshahri discourse) and Master Motahhari (representative of Islamic Revolution discourse). Is. The hypothesis of the article is that these two thinkers, despite the common paradigm, which is reason and rational reasoning, despite the paradigm differences, nevertheless have presented common issues in the field of human life and action. The research has concluded that these two thinkers of Iranian civilization, relying on the support of philosophical wisdom and religious orders, have recommended a similar pattern of behavior in this part of practical reason, so inducing absolute conflict between Iranian and Islamic discourses is an ideological statement that should be credible. It should be researched in each case. The method of data collection was library and the approach of the article was interpretive.