بازتفسير هويت اسلامي در گفتمان سياسي امام خميني(ره): بيداري جامعه و وقوع انقلاب اسلامي ايران

برنامه هاي نوسازي پياده شده گفتمان پهلوي دوم در آغاز دهه 1340، بدنبال تغيير ساخت قدرت اجتماعي - اقتصادي و نظم دهي به طبقه جديد با ايدئولوژي هم ارز با نظام معنايي تبليغي خود و كنترل اجتماعي پراكتيس هاي اجتماعي با نفوذ جامعه پياده گرديد. گفتمان حاكم مي كوشيد به عنوان دال مركزي در حوزه گفتمانگونگي خرده گفتمان هاي پيرامون را در جهت نظام معنايي هم ارز با خود سامان سياسي بدهد. با رويكرد گفتماني فركلاف مقاله حاضر مي كوشد چرايي ظهور گفتمان جديد تحت عنوان جنبش انقلابي با هدايت گري امام خميني و نحوه هويت يابي آن را بررسي نمايد. امام خميني (ره) با توصيف گفتار حكومت مطلوب متناسب با سنن مذهبي كوشيد در متن جامعه خودآگاهي سياسي بوجود آورده و زمينه هاي حركت انقلابي را مهيا سازد. با طرح نشانگاني مانند اكثريت محرومين و اقليت مستكبر و با دو قطبي سازي جامعه بر اساس متون ديني به غيريت سازي رقيب حاكم مبادرت كرد و الگوي حكومت اسلامي و زعامت ولي فقيه سياسي را به عنوان يك ايده آل با دلايل فقهي را مشروعيت بازتفسير نمود. با ايجاد همبستگي اجتماعي و عزم ملي با رهبري واحد امام خيمني پس از يك دوره مبارزه سياسي گفتمان انقلابي به عنوان آلترناتيو جايگزين هويت مستقل پيدا كرد و به استيلاي گفتمان رقيب پايان بخشيد.

no abstract