بررسي تاثير انقلاب اسلامي ايران بر جنبش هاي بيداري اسلامي با تاكيد بر مفهوم اشاعه سازه انگاري

پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1357، نقطه عطف تاريخي و سرآغاز دوران جديدي از حيات حكومت اسلامي در تاريخ جهان اسلام به شمار مي‌رود. يكي از بارزه هاي اين تحول شگرف ، احياء مفاهيم ناب الهي- انساني در چارچوب آموزه هاي دين مبين اسلام مي باشد؛ اما اين احياگري كه به نوعي نشات گرفته از مطالبات مردمي بشمار مي رود ،محدود به تنگناهاي زماني/ مكاني جامعه ايراني نمانده و به علت غناي محتوايي /معنايي خود، در چارچوبه هاي جغرافيايي/ زماني ديگر نيز بازتاب پيدا نموده است. يكي از قالب هاي نظري كه از قدرت تبييني مناسبي جهت نحوه تاثير گذاري و بازتاب وجوه ممتازه ارزشي انقلاب ايران بر ساير جنبش هاي اسلامي/مردمي كشورهاي ديگر در مقاطع زماني مختلف مي باشد ، نظريه سازه انگاري و مفهوم اشاعه آن است. نوشتار حاضر تلاش نموده تا با رويكردي توصيفي ـ تحليلي و با استمداد از مفاهيم و مفروضه‌هاي موجود در نظريه سازه‌انگاري، به تحليل جايگاه سياست منطق اشاعه در تاثيرپذيري جنبش‌هاي بيداري اسلامي از انقلاب اسلامي ايران بپردازد. در واقع آنچه نوشتار حاضر بر مبناي مفهوم اشاعه معتقد به آن است، تاثيرپذيري جنبش‌هاي بيداري اسلامي از مفاهيم، ارزش‌ها و هنجارهاي انقلابي و اسلامي ايران به صورت خودجوش و به مثابه الگويي از حكومت ديني ـ اسلامي بوده است.

no abstract