بررسي مفاهيم كمپ‌وندي و هومو ساكر در رمان در آشپزخانه نوشته مونيكا علي

مقالۀ حاضر به ­بررسي ظهور پديدۀ «كمپ» و بازپيدايش شخصيت «هومو ساكر» در عصر حاضر مي­پردازد. نويسنده با استفاده از رويكرد مطالعات فرهنگي چپ­نوگرا و بهره ­گيري از نظريات منتقداني نظير جورجيو آگامبن و تمركز بر موضوعاتي نظير «زيست- سياست» و «قلمرو نامرئي» در­پي پاسخ به ­اين پرسش بنيادي است كه چگونه گفتمان نئوليبراليسمي قدرت در غرب پسا- استعمار توانسته با سوء ­استفاده از مفهوم «وضعيت استثنايي» نوع متفاوتي از «نژادپرستي» را به نمايش بگذارد؟ بدين منظور كتاب در آشپزخانه (2009) اثر برجسته مونيكا علي، نويسندۀ معاصر بنگلادشي- انگليسي بررسي مي­شود تا با تمركز بر تاثير «وضعيت استثنايي» بر مقولۀ­هاي «حيات طبيعي» و «حيات مدني» به چگونگي بازظهور مفهوم «حيات برهنه» در عصر حاضر بپردازد. چنين استدلال مي­شود كه با «سياسي­شدن» مقولۀ حيات طبيعي در دو دهۀ اخير، نه­تنها جامعه غربي به «كمپي» تقليل داده شده كه در آن قراردادهاي سنتي«شمول/حذف» امري «سيال» به­شمار مي­روند، بلكه سوژۀ مدرنيته نيز با اسارت در برزخ دوانگاره­ هاي «شهروند/ اجنبي»، «خود/ ديگري» و «انسان/ حيوان» هرلحظه پتانسيل تبديل ­شدن­ به هومو ساكر و در نتيجه «دشمن ملي» را دارا است

This article focuses on the re-emergence of “camp” and rebirth of “homo sacers” in Monica Ali’s In the Kitchen (2009) through the perspective of new-left thinkers. Deploying Giorgio Agamben’s views, the writer has tried to discuss how the biopolitical stands of the neo-liberal humanism in the West has abused the notion of “state of exception” to trigger a new type of “master-slave discourse” in the postcolonial era. To this end, notions of “bio-politics,” “indistinct zones/non-places,” and “bare life” have been studied. It is argued that with the politicization of life, the deprivation of migrants from “bios” and “zoe,” the imposition of “bare life” on them, and their limitaion to the borders of “citizenship/ noncitizenship,” “life/ death,” “belonging- nonbelonging,” and “the self/ the other,” the West has once more repeated the old binary opposition of the “us/ them” in the recent decades. Such treatment on the part of the West has given birth to “homo sacer” figures as well as establishment of “camps” in the center of imperialism and, thus, justified the violation of migrants’ rights under the stigmatization of them as “national enemies.”