نسبت سنجي حكمروايي خوب و شهر هوشمند (مطالعه موردي: تهران)

Relationship between Good Governance and a Smart City: A case study of Tehran

شهر هوشمند، شهري است كه به خوبي در حال اجراي راه هاي رو به جلو در خصوصيات شش گانه (مردم هوشمند، تحرك هوشمند حكمروايي هوشمند، زندگي هوشمند، اقتصاد هوشمند و محيط هوشمند) است، و هدف آن مقابله با چالش هاي شهري از طريق استفاده از فناوري هاي اطلاعاتي و ارتباطي در خدمات و زيرساختهاء همكاري بين ذي نفعان كليدي (شهروندان، دانشگاه ها، دولت و صنعت و سرمايه گذاري در سرمايه هاي اجتماعي) است. شهرهاي بسياري پروژه هاي تحول گرا و طرح هايي بنام نوآوري شهر هوشمند را براي خدمات دهي بهتر به شهروندان آغاز كرده اند كه وابسته به حكمراني اين شهرها بوده است. با نگاهي تطبيقي به شاخص هاي دو استراتژي حكمراني خوب و شهر هوشمند مي توان دريافت كه اين دو رابطه لازم و ملزوم دارند به اين معنا كه، اركان اعتراض و پاسخگويي ،ثبات سياسي و فقدان خشونت و اثر بخشي دولت از شاخص حكمراني خوب در بستر اركان مختلف شهر هوشمند مي بايست تجسم و تحقق يابند. اگر وضعيت فعلي ايران به لحاظ دارا بودن شهرهاي هوشمند بررسي شود مي تواند دريافت كه حتي كلانشهر تهران هنوز با استاندارهاي يك شهر هوشمند فاصله زيادي دارد؛ كه يكي از اصلي ترين موانع فراروي آن، چندپارگي مديريت شهري در عرصه سياستگذاري، تصميم سازي، برنامه ريزي، هدايت و نظارت است. در اين پژوهش فرضيه اي مطرح گرديد، مبني بر اينكه به نظر مي رسد كه حكمراني خوب بر هوشمندسازي شهر تهران تاثير دارد. روش تحقيق پژوهش حاضر توصيفي-تحليلي بود.

Over the past two decades, the development of services and urban infrastructure of Information and Communication Technology (ICT) has promoted the cooperation among the major urban actors and has developed smart cities. Smart cities have in turn paved the way for significant changes in the management and control of the cities by the governments. Therefore, a comparative study of the indices of good governance and smart cities reveals the direct relationship between good governance and smart cities. The major elements of good governance including accountability, political stability, lack of violence, and effectiveness of the government are expected to be d realized in smart cities. Iran has faced a phenomenally heterogeneous urban growth over the past three decades and this trend in the capital city of Tehran calls for more attention. Numerous identity and managerial problems in Tehran require examining the relationship between good governance and smartening this city. It seems that fragmentation of management in key issues, such as policymaking, decision- making, planning, organizing, leading, and supervising, is the most serious obstacle to positive correlation between these two variables in Tehran. Using documentary and archival data, this article aims at examining its hypothesis in a descriptive-analytical manner.