اثربخشي كارآفريني روستايي در گسترش پيوندهاي روستايي–شهري مطالعه موردي: روستاهاي ناحية دالاهو (استان كرمانشاه)

كارآفريني روستايي مي تواند به تعامل بيشتر بين مراكز روستايي و شهري و از طريق گسترش جريانهاي روستايي- شهري (از جمله جريان افراد، كالا، سرمايه، اطلاعات و فناوري)، به روابط دوسويه و نهايتا، به پيوندهاي روستايي- شهري منتهي گردد. اين روند، در گذر زمان، به نوبة خود، به پويايي فضاهاي روستايي و ايجاد فرصتهاي بيشتر براي فعاليتهاي كسب و كار و بهبود شرايط اجتماعي- اقتصادي سكونتگاههاي روستايي مي انجامد. مقالة حاضر با بررسي امكان گسترش كارآفريني روستايي در روستاهاي ناحية دالاهو (استان كرمانشاه)، مي كوشد نشان دهد، گسترش اين فعاليتها و روابط مرتبط با آن مي تواند نه تنها به گسترش تعامل بيشتر و پيوستگي روستاها با كانونهاي شهري بيانجامد، بلكه زمينة رونق و توسعة سكونتگاههاي روستايي را در هماهنگي با كانونهاي شهري فراهم آورد. جامعة آماري اين پژوهش 139 سكونتگاه روستايي پراكنده در سطح ناحيه است كه به شيوه توصيفي- تحليلي مورد بررسي قرار گرفته است. بدين منظور، براي گردآوري داده ها و اطلاعات لازم، از روشهاي كتابخانه اي و ميداني، با بهره گيري از شيوه هاي پرسشگري و مصاحبه استفاده شده است. شاخصهاي مورد استفاده براي سنجش كارآفريني روستايي و نقش آن در توسعه پايدار محلي، از جمله عبارت بوده اند از دامنة افزايش اشتغال، افزايش سطح درآمد، امكان دسترسي به خدمات، تلاش براي حفاظت از محيط. تحليل داده هاي گردآوري شده با بهره گيري از روشهاي آمار توصيفي و استفاده از نرم افزارهاي Spss و Excel و همچنين از آزمون T و آزمون همبستگي پيرسون به انجام رسيده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه ناحيه دالاهو، با وجود برخورداري از برخي توانهاي محيطي و قابليتهاي اجتماعي- اقتصادي، به سبب پراكنش افراطي سكونتگاههاي روستايي و فاصله زياد آنها از مركز ناحيه اي، همچنين عدم دسترسي آسان به بازارهاي مبادله كالايي و سازوكارهاي خاص حاكم بر اين بازارها، فعاليت كارآفرينان روستايي نتوانسته آنچنان كه بايد و شايد، با رونق و گسترش همراه باشد و به درستي به پيوستگي روستايي- شهري و توسعه پايدار نسبي در سطح ناحيه بيانجامد.

Rural entrepreneurship can lead to more interaction between rural and urban centers and through the expansion of rural-urban flows (including the flow of people, goods, capital, information and technology), to bilateral relations and, ultimately, to rural-urban linkages. This process, in turn, leads over time to the dynamism of rural areas and the creation of more opportunities for business activities as well as the improvement of the socio-economic conditions of rural settlements. This article examines the possibility of expanding rural entrepreneurship in the villages of Dalahoo district (Kermanshah province) and tries to show that expanding these activities and the relationships connected with them can not only lead to more interaction and connection of the villages with urban centers, but in harmony with urban centers, to the prosperity and development of rural settlements. The statistical population of the study consists of 139 rural settlements in the area, which were examined descriptively and analytically. To this end, library and field methods were used with surveying tools such as questionnaires and interviews to collect the necessary data and information. The indicators used to measure rural entrepreneurship and its effectiveness for sustainable local development included increases in employment and income levels, access to services and efforts to protect the environment. The data collected were analyzed using descriptive statistical methods and Spss and Excel software, as well as the t-test and the Pearson correlation test. The results of the study show that rural entrepreneurs in the rural Dalahu area, despite some of the area's natural potentials and socio-economic capabilities, have not been as successful and expanding as they should be, and apparently have not been able to properly bring about the rural-urban cohesion, to achieve relative sustainable development at the local level. It is mostly due to the unbalanced distribution of rural settlements and their critical distance from the regional centers, as well as lack of easy access to exchange Bazars, where improper mechanisms are overwhelming.