چكيده فارسي :
تعامل انسان با محيطزيست در ايران به هزاران سال قبل بر ميگردد، اما بحران محيطزيست پديده بسيار متاخري است كه محصول بيتوجهي انسان به ظرفيت محيطزيست بوده است. در ايران نيز مانند ساير نقاط جهان برخي گفتمانها در ايجاد اين بحران نقش مثبت و منفي داشتهاند. گفتمان محيط زيستگرايي نيز در ايران مانند ديگر نقاط دنيا در پاسخ به اين بحران پا گرفت. اين گفتمان به شيوههاي مختلف تلاش نموده خود را هژمونيك نموده و وارد فضايي كارزار گفتماني شود. هدف اين تحقيق بررسي و تحليل اين گفتمان در ايران است. در اين راستا محيطزيستگرايي را به منزله يك مفصلبندي در نظر ميگيريم و به روش تحليل گفتمان لاكلاو و موف به تحليل آن ميپردازيم. نتايج تحقيق نشان ميدهد كه اگرچه گفتمان محيطزيستگرايي داراي تاريخي طولاني است، اما با توجه به مدرن بودن بحران محيطزيست كه به طور مشخص از زمان پهلوي دوم آغاز شده و با پر رنگتر شدن پيامدهاي توسعه افراطي، اين گفتمان امروزه در مواجهه با چنين مسئلهاي در منازعه گفتماني از موقعيت بهتري برخوردار است. بعد از انقلاب نيز با ادامه سياستهاي توسعهاي از سوي دولتهاي مختلف اين گفتمان در تقابل با گفتمان توسعه خود را مفصل بندي نموده و به شيوههاي مختلف سعي در هژمونيك شدن دارد.
چكيده لاتين :
Human interaction with the environment in Iran came to thousands of years ago, but the environmental crisis is a recent phenomenon, which was caused by the lack of human awareness of environmental capacity. In Iran, as in the rest of the world, some discourses have had a positive and negative effect on the crisis. Environmentalist discourse also took place in Iran like other parts of the world in response to this crisis. This discourse has tried in many ways to hegemonic itself and enter into a space of discursive struggle. The purpose of this research is to study and analyze this discourse in Iran. In this regard, we consider environmentalism as an articulation, and analyze it through the Laclau's and MoffE's discourse analysis method. The results of the research show that, although the root of the discourse of environmentalism is too old, but due to the modernity of the environmental crisis, which has been markedly since the second Pahlavi, and as outcomes of the extreme development become clearer, this discourse today has become more powerful in dealing with this issue. After the revolution, with the continuation of development policies by various governments, this discourse has been articulating itself against this discourse, and has tried in various ways to hegemonic itself.
