آسيب شناسي طرح‌هاي شهري از منظر حق به شهر (نمونه موردي: طرح شهري نواب - گسترش مترو در محله بريانك)

Pathology of urban plans from the perspective of the right to the city (Case Study: Navab Urban Plan - Metro Expansion in Bryank Neighborhood)

< p>بيش از 4 دهه از زمان تهيه و اجراي طرح‌هاي شهري به هدف ساماندهي فضاي شهري مي‌گذرد، علي‌رغم همه تمهيدات صورت گرفته، ارزشيابي‌ها نشان مي‌دهد كه اين طرح‌ها در دست‌يابي به اهداف خود ناموفق بوده‌اند. از جمله مشكلات اصلي طرح‌هاي شهري عدم توجه به مسئله حق‌شهري شهروندان است. حق به شهر، يك حق بشري است كه شامل تعلق يافتن شهر به شهروندان و مشاركت آنان در امورشهري است. تعلق يافتن به شهر با حركت در شهر، حضور در آن، احساس آرامش و داشتن فضاهاي مناسب براي خود ممكن مي‌شود. هدف از اين مقاله آسيبشناسي طرح‌هاي شهري از منظر حق به شهر است بدين منظور محله بريانك كه از جمله محلات قديمي و فرسوده شهر تهران است و طرح شهري نواب و گسترش مترو درمحدوده آن اجرا شده است، انتخاب شده است. نتايج اين پژوهش نشان ميدهد كه دو طرحهاي پياده شده در محله بريانك، نه تنها هيچ تناسبي با مولفههاي حق به شهر نداشته، بلكه مبتني بر سياستهاي غصب و تصاحب فضايي هستند، كه در آن به بهانه ارائه خدمات عمومي و نوسازي، زمين را از چنگ جامعه‌ي محلي درآورده و در قالب فضاي باارزشتر در بازار دوباره ادغام ميشوند. بهتر است براي چكيده مقاله حداقل كلمه قرار ندهيد. در هروصورت اين بخش فقط براي اين اضافه شده كه بتوان به صفحه بعد رفت.

< p >More than four decades have passed since the preparation and implementation of urban plans for the purpose of organizing the urban space, despite all the measures taken, evaluations show that these plans have failed to achieve their goals. One of the main problems of urban plans is the lack of attention to the issue of citizens'' rights. The right to the city is a human right that includes the city belonging to the citizens and their participation in urban affairs. Belonging to the city is possible by moving in the city, being in it, feeling calm and having suitable spaces for yourself. The purpose of this article is to study the pathology of urban plans from the perspective of the right to the city. In this research, a qualitative method has been used to achieve the main objectives. In order to collect data, interview and observation techniques were used and data analysis was performed by thematic analysis. The authors conducted in-depth interviews with twenty people. The results of this study show that the two projects implemented in Beryank neighborhood, not only have no proportion to the components of the right to the city, but are based on policies of dispossession, in which under the pretext of providing public services and renovation take the land out of the hands of the local community and reintegrate it into a more valuable market space.