شرح كاركردگرايانه از تمايز پژوهش پايه و كاربردي و استلزام هاي آن براي سياست پژوهش

The Functionalist Account of Basic-Applied Distinction of Research and its Implications for Research Policy

هدف اين مقاله ارائۀ طرحي نو از تمايز پژوهش پايه/ پژوهش كاربردي است كه در اغلب اسناد سياستي بنابر مدل خطي از نوآوري ترسيم مي‌شود. طرح جديد كه شرح كاركردگرايانه نام گرفته بر مدل كاركردگرايانه از تمايزِ علم محض/ علم كاربردي و خصوصاً دو مفهومِ بازنمايي علمي و نقشۀ طراحي استوار است. شرح كاركردگرايانه تقدّم توليد معرفتِ علمي بر كاربرد را، كه با وجود پيشنهاد مدل خطي نمونه‌هاي ناقض فراواني در تاريخ دارد، كنار گذاشته و به جاي آن بر جنبۀ اجتماعي، زمينۀ فهم و كاربرد خروجي پژوهش اصلي و پژوهش‌هاي مياني تأكيد مي‌كند. در ادامۀ مقاله سعي مي‌شود با مرور مختصر برنامۀ پژوهشي نيمه رسانا، كه در ميانۀ قرن بيستم در آزمايشگاه‌هاي تلفن بل در جريان بود و به ساخت ترانزيستور انجاميد، تأييدي براي شرح كاركردگرايانه فراهم شود. سرانجام، چندين استلزامِ مدل كاركردگرايانه براي سياست پژوهش و آموزش برشمرده مي‌شود.

This article aims at suggesting a new account of the distinction between basic and applied research which I call the functionalist account. In nearly all science and technology policy documents, the distinction is drawn in terms of the linear model of innovation which is not historically adequate. Upon the two conceptions of science representation and design plan, this new account discards the priority of basic over applied research which the linear model is based on. Instead, the functionalist account focuses on the social aspects and the context of use in which the final and intermediate outcomes of research are understood. To support this new account, I will next briefly review the development of transistor at Bell Telephone Laboratories in the middle of the twentieth century. Finally, some research and education policy suggestions of this account will be considered.