بازتاب جلوه‌هاي لذت اين جهاني در شعر، نقاشي و معماري عصر صفوي با استفاده از رويكرد تطبيقي هنري رماك

اين مقاله با مفروض داشتن ارتباط بين حوزه‌هاي متنوع انديشه و هنر هر عصر، پژوهشي بينارشته‌اي در قلمرو ادبيات تطبيقي و بينارشته‌اي است كه به مطالعه‌ي ارتباط بين شعر، نقاشي و معماري عصر صفوي مي‌پردازد و با استفاده از نظريه‌ي ادبيات تطبيقي هنري رماك، و بررسي بينارشته اي شعر، نقاشي و معماري عصر صفوي در پي تبيين و تحليل اين موضوع است كه چگونه مفهومي يكسان، به اشكال متفاوت در شعر، نقاشي و معماري اين عصر نمود يافته است. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش، لذت اين‌جهاني و كسب لذت و سرخوشي، كه از مؤلفه‌هاي اساسي زميني شدن و روي‌گرداني از عوالم ديگر است، يكي از پيش‌فرض‌هايي است كه اساس انديشه و هنر اين عصر را شكل مي‌دهد. از اين روي، شاعران، نقاشان و معماران عصر صفوي به اشكالي مختلف و متنوع، به جنبه‌ي لذت بخش بودن هنر خود توجه داشته‌اند و بر اساس آن به آفريدن و خلق آثار خود دست يازيده‌اند.