تحليل مقايسه اي ارتباط غيركلامي در شعر كلاسيك فارسي و عربي؛ مطالعه موردي: تحليل زبان نگاه

ارتباط، فرايند ارسال و دريافت پيام است كه گاه در قالب سخن و كلام شكل مي گيرد و گاه در قالبي غير از كلام، كه به نظر ميزان تأثيرگذاري اين نوع ارتباط بر گيرنده بيش از ارتباط كلامي است. ارتباط غيركلامي، حاصل به كارگيري اندام‌هاي مختلف بدن براي دريافت و ارسال پيام است. از بين انواع ارتباط غيركلامي، و به عبارتي كاربرد زبان بدن در فرايند ارتباط، «زبان نگاه» يا ارتباط چشمي همواره اهميت فوق العاده اي داشته است. به نظر مي‌رسد كه شاعران قديم نيز به اهميت اين موضوع واقف بوده و از آن براي تقويت ارتباط خود با مخاطب به خوبي بهره برده اند. بر اين اساس، در مقالۀ پيش رو كوشيديم استفاده از ساختار ارتباط چشمي يا زبان نگاه را در شعر قديم فارسي و عربي، با رويكرد تحليلي مكتب امريكايي ادبيات تطبيقي تبيين نماييم. يافته‌هاي اين پژوهش بيان كنندۀ آن است كه هر وقت نگاه بر تخت «سخن» نشسته است، پيام را حكيمانه رسانده ضمن آنكه در برگيرندۀ يك زبان رمزي و اشارتي نيز بوده است.