روشنگري پارادوكس مفهوم سيما از منظر عارفان و نظريه‌پردازان شهري

ازآنجايي كه فضاهاي شهري كانون تمركز ساكنان زمين اند، آن ها را مي توان مناسب ترين عرصه تظاهر و تجلي فرهنگ بشري، ارتباطات اجتماعي و تاريخ ملت ها به شمار آورد، اما آنچه امروز در شهرهاي ايراني رخ مي نمايد نوعي عـدول از ارزش هاي غني فرهنگي و كهن ساكنان اين سرزمين و با نگاهي عميق تر واژگوني هنر زمانه است. ترديدي نبايد داشت كه طراحي سيماي شهري در شكل گيري شهرها بسيار تأثيرگذار بوده است. اين مولفه شهري و نمادهاي آن، نمودار شخصيت، كاركرد و فرهنگ ساكنان آن هستند و از همين روست كه جلو ه هاي معنوي شهر نيز اعتباري شايان توجه دارند. سيمايي كه تا به امروز از مفهوم يگانه اي در حوزه هاي مختلف ادبي، هنري، عرفاني و شهرسازي برخوردار نبوده است و جايگاهش در حوزه شهرسازي هنوز نامعلوم است. آيا سيما ظاهر شهر است يا درك ذهني شهروندان از آن؟ ادراك منظر شهري، سيما نام دارد يا چهره اصلي شهر؟ اين پژوهش سعي در بازآفريني اين مفهوم اصيل معماري به روش توصيفيتحليلي و از طريق مقايسه نظريات گوناگون در حوزه هاي مختلف ادبي، عرفاني و شهرسازي در راستاي روشنگري پارادوكس موجود در مفهوم سيما دارد. درنهايت مطالعات كتابخانه اي صورت گرفته در اين زمينه و تطبيق تعابير گوناگون از اين واژه در حوزه هاي مطالعاتي، تناقض موجود را برطرف ساخت و مشخص گرديد كه مي توان در حوزه شهرسازي نيز همانند حوزه هاي ادبي و عرفاني، سيما را صورت و ظاهر دانست كه ظهور و بقاي معنا جز از طريق آن، ممكن نيست؛ بنابراين تنها راه يافتن معناي هر فضاي شهري، بررسي سيماي آن براي رسيدن به سيرت موجود مي باشد و مي توان عبارت سيما و سيرت را به عنوان مفهومي نوين در حوزه شهرسازي مورداستفاده قرار داد كه به نوعي هم بيانگر صورت و چهره شهر باشد و هم معناي موجود در پس ظاهر را نمايان سازد.