بازشناسي نقش ايده و كانسپت در فرآيند شناخت و آفرينش در معماري با تكيه بر علل اربعه

اثر معماري محصول فرآيند شناخت و آفرينشي است كه خالق اثر به عنوان علت فاعلي، به واسطه جهان بيني خود آن را رقم زده است. اين جهان بيني به عنوان پارادايم معمار نقش اساسي در جهتدهي علت غايي يعني ايده، علت صوري يعني كانسپت و در نهايت علت مادي يا بنا دارد. اما آنچه كه از اهميت برخوردار است؛ سلسله مراتب ادراكات و نحوه تبديل ايده به فرم در چارچوب پارادايم معمار مي باشد. پژوهش حاضر همواره در تلاش است با استخراج ماهيت معنايي واژه هاي ايده وكانسپت (طرح مايه) در پارادايم هاي غربي، اسلامي و فلسفي، فرايند شناخت و خلق معماري را در قالب علل اربعه مورد تبيين قرار داده تا بتواند تفاوت هاي سير روند آفرينش اثر را در دو پارادايم بومي (اسلامي) و غيربومي (غربي) مورد مداقه قرار دهد؛ و در اين راستا نوع جهتگيري كانسپت از ايده را در نيل به فرم معرفي نمايد.