واكاوي فقهي احرام از ذات عرق

ذات عِرق بخشي از وادي عقيق است كه پيامبر اكرم(ص) آن را ميقات اهل نجد و عراق قرار داد. اهل سنت به اجماع، آن را محل احرام مي‌دانند؛ ولي از ظاهر عبارات فقهاي اماميه سه قول متصور است: مشهور فقها به جواز احرام از ذات عِرق در حال اختيار تصريح كرده‌اند؛ از تعابير عده‌اي از فقها وجوب احرام از قبل ذات عرق در حال غير تقيه يا بيماري فهميده مي‌شود و معدودي از فقهاي معاصر، اشاراتي به وجوب احرام از ذات عرق هنگام تقيه دارند. پس از بررسي اقوال و ادله، قول اول پذيرفته شد. از ظاهر قول دوم دست برداشته شد و بر معناي غير ظاهر حمل گرديد. همچنين قول سوم منافاتي با جواز احرام از ذات عرق در حال اختيار ندارد؛ بدين صورت كه احرام از ذات عرق در حال اختيار، جايز است و در حال تقيه واجب؛ هرچند در عصر حاضر تقيه، وجهي ندارد.