بررسي شيوع پديكلوزيس در استان مازندران از سال 1398-1391

مقدمه و هدف: وجود شپش روي بدن را پديكلوزيس مي گويند. آلودگي به شپش، يكي از شايع‌ترين آلودگي‌هاي انگلي است كه داراي اهميت بهداشتي قابل توجه‌اي است. انجام بررسي‌هاي اپيدميولوژيك مي‌تواند باعث تعيين وضع آلودگي و مشخص شدن ارتباط آن با عوامل محيطي شود. رطوبت كافي و تراكم جمعيتي بالا، محيط زيست مناسبي براي ازدياد جمعيت شپش را در استان مازندران فراهم آورده است. بنابراين، مطالعه حاضر با هدف بررسي شيوع پديكلوزيس در استان مازندران از سال 1391 تا 1398 انجام گرفت. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، داده‌هاي مرتبط با فراواني ابتلا به پديكلوزيس و جمعيت استان مازندران در فاصله زماني سال 1391 تا 1398 از شبكه بهداشت استان مازندران جمع‌آوري شد. سپس نتايج اطلاعات جمع‌آوري شده به تفكيك متغير‌هاي جنسيت، سن و محل سكونت با استفاده از آزمون آماري رگرسيون پواسون مورد آناليز قرار گرفت. يافته‌ها: بررسي سابقه افراد مراجعه كننده به شبكه بهداشت استان مازندران از سال 1391-1398، فراواني پديكلوزيس را 243487 مورد نشان داد. بيشترين ميزان آلودگي در سال 1394 (1/61 درصد) ديده شد. پديكلوزيس در جنس مونث 5/6 برابر جنس مذكر (0/05 P) و در بين ساكنين مناطق روستايي 2/1 برابر مناطق شهري بود (0/05 P). بيشترين ميزان آلودگي مربوط به گروه سني 126 سال بود. نتيجه گيري: نتايج نشان مي‌دهد كه سن، جنس و محل سكونت از متغييرهاي حائز اهميت در شيوع پديكلوزيس مي‌باشند در نتيجه پيشنهاد مي‌شود كه بيشترين تمركز براي كنترل و پيشگيري پديكلوزيس به اين متغييرها معطوف شود.