مقايسه تأثير رفتار درماني ديالكتيكي و تنظيم هيجاني بر تحمل پريشاني و انديشه پردازي خودكشي در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي

اختلال نارسايي توجه / بيش فعالي شايع ترين اختلال‌هاي رفتاري در دوران كودكي و نوجواني است. كاستي‌هاي توجه نداشتن، بيش فعالي و تكانشگري مي‌توانند به تحصيل و روابط اجتماعي اخلال ايجاد كنند. هدف اين پژوهش، مقايسه تأثير رفتار درماني ديالكتيكي و تنظيم هيجاني بر تحمل پريشاني و انديشه پردازي خودكشي در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 991398 بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند تعداد 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل قرار گرفتند.به منظور گردآوري اطلاعات از مقياس هاي علائم كمبود توجه/ بيش فعالي كانرز، ارهاد و اسپارو (1999)؛ تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005) و انديشه پردازي خودكشي بك و استير (1987) استفاده شد. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. گروه‌هاي آزمايش تحت رفتار درماني ديالكتيكي (12جلسه 60 دقيقه‌اي) و تنظيم هيجاني (8جلسه 45 دقيقه‌اي) قرار گرفتند.داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس تحليل شدند. نتايج نشان داد هر دو درمان رفتار درماني ديالكتيكي و تنظيم هيجاني بر افزايش تحمل پريشاني و كاهش انديشه پردازي خودكشي نوجوانان اثربخش بودند (0.01p)؛ بين دو درمان در افزايش تحمل پريشاني تفاوتي وجود نداشت اما رفتار درماني ديالكتيكي نسبت به تنظيم هيجاني، تأثير بيشتري در بهبود انديشه پردازي خودكشي در نوجوانان بود. بنا بر اين استفاده از رفتار درماني ديالكتيكي و آموزش تنظيم هيجاني موجب كاهش رفتارهاي پرخطر در افراد مبتلا به اختلال نارسايي توجه / بيش فعالي مي‌شود.