اولويت‌بندي ايجاد تشكل‌هاي آب بران كشاورزي در مناطق روستايي (مطالعۀ موردي: روستاهاي دهستان سلامي شهرستان خواف)

خشكي و پراكنش نامناسب زماني و مكاني بارندگي، واقعيت گريزناپذيري است كه توليد كشاورزي پايدار را منوط به استفادۀ صحيح و منطقي از منابع آب محدود كشور كرده است. يكي از راه‌هاي جلوگيري از برداشت‌هاي بي‌رويۀ منابع آب، آگاهي بخشي كشاورزان و ذينفعان منطقه، كاهش تصدي‌گري دولت و انتقال مديريت آب از طريق ايجاد تشكل‌هاي آب‌بران است. در اين تحقيق، اولويت‌بندي ايجاد تشكل آب‌بران در هفت روستا در دهستان سلامي از توابع شهرستان خواف استان خراسان رضوي صورت پذيرفته است. روش اين تحقيق توصيفي و تحليلي و مبتني بر پژوهش‌هاي ميداني كتابخانه‌اي بوده است. روستاهاي محدوده بررسي شده داراي 730 خانوار كشاورز بوده كه از طريق فرمول كوكران 252 كشاورز (سرپرست خانوار) به‌عنوان جامعۀ نمونه انتخاب شدند و پرسش‌نامه‌هايي در رابطه با موضوع پژوهش در اختيار آنان قرار گرفت. براي انجام اين تحقيق، 18 شاخص انتخاب شد كه كارشناسان خبره در رابطه با ايجاد تشكل آب‌بران آن‌ها را بررسي كردند و به كمك مدل تصميم‌گيري مجموع ساده وزني (SAW) اولويت روستاها از حيث مكان ايجاد تشكل آب‌بران مشخص شد. بر اساس اين روش، روستاي احمدآباد با امتياز 0.4627 اولويت اول و روستاي چهارده با امتياز 0.4144 اولويت دوم براي مكان ايجاد تشكل آب‌بران انتخاب شدند.