مكاشفه در سلوك عرفاني مشتيلد ماگدبورگي و روزبهان بقلي با تكيه بر نورجاري الهي و كشف الاسرار و مكاشفات الانوار

Revelation in the Mystical Conduct of Mechthild of Magdeburg and Ruzbihan Baqli Relying on the Flowing Light of the Godhead and the Kashf al-Asrar va Mukashifat al-Anwar

ادبيات عرفاني - مكاشفاتي نگاشته‌هايي را در بر مي‌گيرد كه در آن، عارف از تجربه‌هاي عرفاني خويش پرده‌برداري مي‌كند. مشتيلد ماگدبورگي و روزبهان ‌بقلي، عارفاني در دو حوزه مسيحيت و اسلام هستند كه در اين شكل ادبي به نگارش نورجاري‌الهي و كشف‌الاسرار دست ‌زده‌اند. اين دو كتاب باوجود تمايزها و افتراق‌هاي ريز و درشت برآمده از تفاوت‌ها در دو سنت ديني - عرفاني، از سويه‌هايي هم‌نوا با يكديگر برخوردارند؛ شباهت‌هايي كه از شكل و نوع مكاشفه تا سبك و نگارش متن را شامل مي‌شود و امكان و جواز مقايسه را صادر مي‌كند. اين مكاشفات در بسياري موارد جز با فراخواندن نمادها و آرايه‌هاي ادبي گوناگون، در قالب نوشتار نمي‌گنجند. مواجهه مستقيم انسان و خداوند، روح اين آثار است كه در اصطلاحاتي چون عشق و اشتياق، وحدت و اتحاد، نور و حيرت بيان مي‌شود. اين حضور خداوندي از تمايل او به سالك ناشي مي‌شود و عارف، اين حضور الهي حجاب‌افكن و غيب‌نما را جز در لباس التباس توصيف‌پذير نمي‌يابد. اين تجربه‌هاي عرفاني، گاه چنان سنگين و ثقيل است كه زبان اين دو، تاب‌وتوان بيانش را حتي در لفافه نماد و تمثيل نيز ندارد. درنهايت، سيروسلوك مشتيلد و روزبهان در نبود هيچ فاصله و واسطه‌اي با خداوند، همراه با بي‌ارادگي و حيرتي متعالي، در اتحاد يا وحدتي با او به سرانجام مي‌رسد. اين مقاله با اتخاذ روش مقايسه‌اي، گفت‌وگوي ميان دو اثر را به نظاره نشسته و با تحليل تجربه‌هاي توصيف‌شده، در راستاي شناخت هرچه بهتر پديدارهاي مكاشفاتي هم‌نواي آنها برآمده است.

The mystical-apocalyptical literature includes the writings that the mystic shows his/her mystical experiences. Mechthild of Magdeburg and Ruzbihan Baqli are mystics in the Christian and Islam regions who have written the Flowing light of the godhead and Kashf al-Asrar va Mukashefat al-Anwar (the Unveiling of Secrets and Revelations of Lights) in this literary genre. These books in spite of having small and big differences and distinctions which come from their religious-mystical traditions have concordant directions, too. The analogies range from the form and type of revelation (apocalypse) to the genre and depiction of the text, so they make a comparison possible. The direct encountering of the human being and God is the spirit of these works which is expressed in terms such as love, enthusiasm, unity and unio‎n, light, and wonder. ‘Mysticism’ usually refers to the cognition that the mystic gains the insight or the special perception in there by meditation, prayer, or none-intermediary illumination. In addition, ‘mysticism’ is usually commented to the direct intuition and none-intermediary experience of God. The meaning of this word can be explained by three concepts: consciousness, presence, and transformation. Symbols, allegories, and apprehensible metaphors- totally referred to as literary arrays- are unique aspects of mystical texts to convey the purpose of the mystic. ‘Mukashifah’ means unveiling in the sense of illumination or epiphany. The opposite words are ‘satr’ and ‘istitar’. They show the act of veiling and occultation. ‘Kashf’ has come in Islamic mystical works as well as the Quran and Tradition. The synonyms of this word in English are revelation or apocalypse which have come from Christian mystical works in addition to the Bible especially in the Book of revelation or Revelation (Apocalypse) to John. The Flowing Light of the godhead is a book which has the Medieval features, for example, the language and culture of the nobilities, the Beguines with their consideration to asceticism, poverty, and assistance for souls at the moment of death and in their afterlife, the university-trained in theology and mainly the Dominicans. Consideration of the Flowing Light of the Godhead is on the presence of God, the mystical conduct of the human soul, and their unio‎n by love. The Mechthild’s mysticism is the type of ascent and descent, presence and absence.