تاثير بازي در آب كودكان داراي اختلال اوتيسم بر استرس مادران آنها

اختلال اوتيسم يكي از بيماري‌هاي گروه اختلالات فراگير رشد بوده كه باعث استرس در والدين به خصوص مادران مي‌شود. شركت در مداخلات فعاليت هاي آبي اين كودكان موجب بهبود رفتارهاي منفي در آنها و در پي آن، كاهش استرس مادران درباره شرايط كودكشان مي‌شود. لذا هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير هشت هفته بازي در آب كودكان اوتيستيك بر استرس مادران آنها بود. اين پژوهش از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل انجام شد كه به اين منظور 26 مادر داراي دختر اوتيستيك 612 ساله به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و پس از همتاسازي براساس نمرات كسب شده در آزمون هاي وكسلر و گارز كودك به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند كه گروه تجربي مدت هشت هفته بازي‌هاي منتخب آبي را انجام دادند. گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكردند. براي تمامي افراد شركت كننده قبل و بعد از دوره تمريني، پرسشنامه استرس و تنيدگي والدين (PSI) مورد استفاده قرار گرفت. براي تحليل داده‌ها از روش آزمون تي مستقل و تحليل واريانس مركب دو در دو با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. يافته‌ها نشان داد ارائه اين مداخلات بركودكان مبتلا به اوتيسم نتوانسته تاثير معناداري بر ميزان استرس مادرانشان داشته باشد (p 0/05). از دلايل احتمالي يافته‌هاي تحقيق حاضر مي‌تواند قرارگيري كودكان شركت كننده در بالاي طيف اوتيسم و به تبع آن شدت بيشتر مشكلات رواني مادران آنها باشد. بنابراين احتمالا زمان طولاني‌تري براي اثربخشي مداخله انجام شده لازم بوده است كه پيشنهاد مي‌شود اين نكته در تحقيقات آتي مورد توجه قرار بگيرد.