يادگيري حركتي در محيط خودكنترليِ حامي نيازهاي روان شناختي پايه: ميانجي گري انگيزش دروني

هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعيين تأثير محيط خودكنترلي حامي نيازهاي روان شناختي پايه بر يادگيري حركتي، و بررسي نقش ميانجي گري انگيزش دروني بود.روش ها: 80 دانشجوي داوطلب و راست دست، پس از تقسيم تصادفي به 5 گروهِ 16 نفري (حامي نياز استقلال؛ حامي نيازهاي استقلال و شايستگي؛ حامي نيازهاي استقلال و ارتباط؛ حامي نيازهاي استقلال و شايستگي و ارتباط؛ و كنترل)، در پيش آزمون 5 كوششيِ تكليف پرتابي با دست غيربرتر و چشم بسته شركت كردند. مرحلة اكتساب شامل 10 بلوك 6 كوششي بود. سياهة انگيزش دروني، بعد از تمرين تكميل شد. روز بعد، آزمون يادداري 10 كوششي اجرا شد.نتايج: نتايج نشان داد در اكتساب، گروه استقلال /شايستگي برتر بود(P 0.001) ولي در يادداري، گروه استقلال/ شايستگي/ ارتباط برتر و مشابه با گروه استقلال /ارتباط بود. (P 0.001) در انگيزش دروني و خرده مقياس هاي علاقه/لذت و ادراك شايستگي، گروه استقلال /شايستگي/ ارتباط برتر بود (P 0.001) ولي در خرده مقياس تلاش/اهميت، گروه استقلال /شايستگي /ارتباط برتر و مشابه با گروه هاي استقلال/ شايستگي، و استقلال/ ارتباط بود.(P 0.001) نقش ميانجي گري انگيزش دروني تأييد شد (0.05 p). نتيجه گيري: توجه به نيازهاي روان شناختي پايه، يادگيري حركتي خودكنترلي و انگيزش دروني را بهبود مي بخشد. بنابراين حمايت همزمان از هر سه نياز پايه، به مربيان ورزش و تمرين، و درمانگران توصيه مي شود