عشق از ديدگاه اخوان الصفاء

Love” in the View of Ikhwan al-safa

اخوان الصفاء، كه از انديشمندان قرن چهارم اند، در مجموعه آثارشان به بحث از عشق نيز پرداخته اند. عشق در آثار ايشان دو كاربرد دارد: عشق به معناي عام (محبت) و عشق به معناي خاص (عشق انساني). ايشان بهترين تعريف براي عشق را شوق به اتحاد مي دانند. اتحاد حاصل از عشق در روح بخاري و به تبع آن در اعضاي بدن عاشق و معشوق رخ مي دهد. علت عشق طبع است. نفس نباتي، نفس حيواني، نفس ناطقه، طبع علت و معلول و طبيعت برخي از حيوانات مبدا انواع عشق اند. شروع عشق نياز به التفات و توجه دارد و تفاوت افراد در عشق به سبب تفاوت مزاج آنها يا وابسته به حالات فلكي زمان شكل گيري نطفه آنها است. طبق ديدگاه ايشان، مي توان نقشي براي اختيار در عشق در نظر گرفت. عشق يك غرض اوليه دارد (مثلا برطرف شدن نقص معلول) و يك غرض اقصا، كه آن توجه انسان به خدا و امور الاهي و عشق به آنها است. عشق ورزي فضيلت و موجه است، هرچند در برخي از موقعيت ها مي تواند رذيله و ناموجه باشد.

Akhwan al-Sifa` that are amongst the thinkers of the fourth century have discussed “love” in their literary works. In their writings “love” possesses two different function; love in a general sense (feeling affection) and love in a particular sense (human love). In their views, enthusiasm for unio‎n is the best definition of love. The unio‎n resulted from love primarily emerges in the steamy soul and consequently in the body parts of the lover and beloved. Plant soul, animal soul, rational soul, cause and effect nature and nature of some of the animals are the primordium of different kinds of love. Love to commence stands in the need of conscious attention and the variability of people in love is due to their difference in nature or celestial status in the time of their genesis. According to them, will has a viable role in love. Love has a primary intention (e.g. satisfaction of a need) and a supreme intention which is attentiveness to God, divinity and feeling affection for them. Love is a virtue and is therefore plausible but in some cases it becomes a vice and implausible.