تاثير تمرين مقاومتي-هوازي بر بيان ژن HIF1a در بيماران CABG

ببيماري عروق كرونر قلب از مهم‌ترين علل مرگ و مير در بيشتر كشورها و از جمله ايران مي‌باشد. انجام فعاليت‌هاي ورزشي بعد از عمل باي پس عروق كرونر (CABG) و سازگاري‌هاي ناشي از ان باعث افزايش چگالي مويرگي عضلۀ اسكلتي و قلبي همراه با رشد مويرگ‌هاي جديد با عنوان آنژيوژنز و بهبود عملكرد قلبي عروقي و توانايي عملكردي آن‌ها مي‌شود. هدف مطالعه حاضر، تاثير بازتواني قلبي بر بيان ژن HIF1a در بيماران كرونري پس از CABG بود. نمونه‌هاي اين پژوهش را 30 نفر از مردان با محدوده سني 60-45 سال كه تحت عمل جراحي باي پس قرار گرفتند، تشكيل مي‌دهد كه بطور تصادفي به دو گروه تجربي (تعداد 15 نفر) و گروه كنترل (تعداد 15 نفر)  تقسيم شدند. گروه تجربي به مدت هشت هفته تمرينات مقاومتيهوازي را انجام دادند(3 جلسه در هفته) و گروه كنترل در اين مدت بدون تمرين بودند. نمونه گيري خوني 48 ساعت قبل از شروع اولين جلسه تمريني و همچنين 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني در حالي كه همه آزمودني‌ها ناشتا بودند به عمل آمد. براي تحليل داده‌ها از آزمون آماري تي مستقل و همبسته در سطح معني داري 0.05 استفاده شد. نتايج ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺳﻄﺢ ﺑﯿﺎن ژن HIF1a در ﮔﺮوه ﺗﻤﺮﯾﻦ مقاومتي هوازي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل اﻓﺰاﯾﺶ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻓﺰاﯾﺶ از ﻟﺤﺎظ آﻣﺎري معني دار بود (0.001=p). همچنين تغييرات قبل و بعد گروه تمرين نسبت به گروه كنترل معني دار بود (0.001=p ). براساس يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان چنين نتيجه گيري كرد كه تمرينات تركيبي( مقاومتي-هوازي) ممكن است با افزايش بيان ژن HIF1a و رشد مويرگ‌هاي جديد تحت عنوان انژيوژنز و افزايش گردش خون به بهبود عملكرد قلبي عروقي و بهبود كيفيت زندگي بيماران پس از CABG منجر شود.