تعيين عوامل مؤثر بر رضايت شغلي در ميان كاركنان بيمارستان‌هاي تابع ناجا در شهر تهران در سال 1398

اهداف: رضايت شغلي يكي از عوامل مهم در موفقيت شغلي بوده و باعث افزايش كارايي افراد مي‌گردد. پژوهش حاضر باهدف تعيين اولويت عوامل مؤثر بر رضايت شغلي در ميان كاركنان بيمارستان‌هاي تابع ناجا در شهر تهران انجام شد. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر يك پژوهش توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش همه كاركنان بيمارستان‌هاي تابع ناجا در شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بودند. با توجه به حجم جامعه مذكور، نمونه آماري به تعداد ۶۴۰ نفر (۳۴۰ مرد و ۳۰۰ زن) از كاركنان شاغل در اين بيمارستان‌ها به شيوه نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبي و با توجه به تعداد افراد جامعه در هر طبقه انتخاب شد. ابزار موردنظر در اين تحقيق، پرسشنامه شاخص رضايت شغلي (JDI) بود كه توسط نمونه آماري تكميل شد. يافته‌ها: سن و سابقه شغلي با رضايت شغلي رابطه مثبت و معناداري داشت (P 0/05). زن‌ها نسبت به مردها، رضايت شغلي بيشتري داشتند. همچنين افراد با قرارداد رسمي رضايت شغلي بيشتري داشتند. بين مجرد و متأهل بر اساس رضايت شغلي تفاوت معناداري وجود نداشت. به‌منظور تعيين اولويت در رضايت شغلي كاركنان نيز از آزمون فريدمن استفاده شد كه نتايج نشان داد متغيرهاي همكار، كار، سرپرست، پرداخت و ارتقا به ترتيب با رتبه ميانگين 4/28، ۴، 3/62، 1/57 و 1/53 اولويت‌هاي ۱ تا ۵ را در تأثيرگذاري بر رضايت شغلي دارند. نتيجه‌گيري: به‌طوركلي نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه مؤلفه‌هاي سن، جنسيت، سابقه شغلي و نوع قرارداد در رضايت شغلي كاركنان بيمارستان‌هاي تابع ناجا شهر تهران اثرگذار هستند، همچنين در بين زير مؤلفه‌هاي مربوط به رضايت شغلي نيز نقش همكار و سرپرست و خود شغل پررنگ‌تر هست.