بررسي اثر زئوليت و بافت خاك بر خصوصيات كمي و كيفي گياه پرچيني برگ نو (Ligustrum vulgare) در سطوح مختلف آبياري

خشكي به عنوان يكي از مهم‌ترين عوامل محدود كننده رشد و توليد گياهان در فضاي سبز شهري شناخته شده است. از طرفي استفاده از تكنيك‌هاي جديد براي حفظ رطوبت خاك ضروري به نظر مي‌رسد. از جمله اين تكنيك‌ها جهت افزايش نگهداري آب در خاك استفاده از مواد جاذب رطوبت طبيعي مثل زئوليت است. بنابراين به منظور بررسي اثر زئوليت و بافت خاك بر صفات كمي و كيفي گياه پوششي برگ نو تحت تنش خشكي، آزمايشي به صورت فاكتوريل بر پايه طرح كاملاً تصادفي و در سه تكرار در گلخانه دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد، در سال 1397 طراحي و اجرا شد. تيمارهاي مورد آزمايش شامل چهار نوع بافت خاك (100 % خاك، 100 % شن، 80 % شن +20 % زئوليت، 80% خاك + 20% زئوليت) و سه سطح آبياري (25 ،50 و 100 % ظرفيت زراعي) بود. با توجه به نتايج به دست آمده، كاهش سطوح آبياري منجر به كاهش صفات رويشي از جمله وزن تر و خشك گياه برگ نو، كاهش محتواي نسبي آب برگ و افزايش نشت يوني شد. در بين چهار بستر كشت استفاده شده در اين آزمايش، بيشترين وزن تر ساقه (18 گرم)، وزن تر ريشه (29 گرم)، وزن تر كل (56 گرم) و وزن خشك كل (20 گرم) در تيمار خاك+زئوليت، و بيشترين وزن تر برگ، حجم ريشه و ارتفاع گياه در دو تيمار خاك و خاك+زئوليت و كمترين حجم ريشه بدون اختلاف معني دار در دو تيمار شن و شن+زئوليت بود. ضمن اينكه در تيمارهاي حاوي زئوليت ميزان نشت يوني نسبت به ساير بسترهاي كشت كمتر بود. همچنين بيشترين مقدار عدد شاخص سبزينگي برگ (72) و كلروفيل b (31.5 ميليگرم بر گرم وزن تر) در تيمار شن+زئوليت و 25 % ظرفيت زراعي مشاهده شد. با توجه به نتايج به‌دست آمده به نظر مي رسد بستر كشت حاوي خاك و همچنين بستر كشت حاوي خاك و زئوليت در شرايط كم آبياري، محيط مناسب تري براي رشد گياه برگ نو بوده و بستر‌هاي سبك شني منجر به كاهش رشد گياه در شرايط بدون تنش و همچنين تحت تنش خواهد شد.