پاسخ‌هاي رشدي و فيزيولوژيكي خيار پيوندي به تنش خشكي

پژوهش حاضر به‌منظور بررسي اثرات بيوشيميايي و فيزيولوژيكي پيوند در القا مقاومت به تنش خشكي در خيار در شرايط گلخانه اي انجام گرفت. آزمايش فاكتوريل شامل فاكتورهاي (گياهان پيوندي و غيرپيوندي و سطح خشكي بر اساس پتانسيل اسمزي: شاهد، 0.4 و 0.8 مگاپاسكال) در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار اجرا شد. بذور خيار بومي اصفهان به‌عنوان پيوندك بر روي پايه فرو پيوند حفره اي انجام گرفت. نتايج افزايش مقاومت به تنش و توليد توده زنده بيش تر با افزايش جذب و توسعه ريشه ها در خيارهاي پيوند شده را نشان داد. همچنين محتواي پتاسيم در گياهان پيوندي نسبت به گياهان غيرپيوندي كاهش يافت. طيف وسيعي از خصوصيات فيزيولوژيكي و مورفولوژيكي تحت تأثير پيوند و اثرات متقابل پايه × پيوندك قرار گرفتند. برخي از اين ويژگي ها سبب بهبود روابط آبي و رشد و نمو گياه در شرايط تنش گشت. شاخص هاي تبادلات گازي همانند فتوسنتز، تعرق و هدايت روزنه اي در گياهان غيرپيوندي از گياهان پيوندي پايين تر بود. با افزايش معني دار پرولين در گياهان پيوندي در مقايسه با گياهان غيرپيوندي و همچنين افزايش بيش تر پتاسيم در خشكي 0.8 مگاپاسكال در گياهان پيوندي در مقايسه با گياهان غيرپيوندي به نظر مي رسد كه مكانيسم تحمل به خشكي اعمال‌شده پايه از طريق حفظ تعادل اسمزي و برقراري هموستازي پتاسيم مي باشد. درنهايت مي توان پيوند را به‌عنوان يك روش كارآمد جهت القا تحمل به تنش خشكي و افزايش عملكرد خيار توصيه كرد.