اثربخشي آموزش روش دلگرم سازي شوانكر مبتني بر نظريه آدلر بر خودكارآمدي، رضايتمندي از زندگي و تنظيم هيجاني زوجين متعارض

هدف پژوهش حاضر اثربخشي آموزش روش دلگرم سازي شوانكر مبتني بر نظريه آدلر بر خودكارآمدي، رضايتمندي از زندگي و تنظيم هيجاني زوجين متعارض در تهران بود. روش تحقيق در اين پژوهش، نيمه آزمايشي بوده و از طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري اين پژوهش را زوجين متعارض شهر تهران تشكيل مي دهند با توجه به جمعيت زوجين متعارض شهر تهران جمعا تعداد آنان 20000 نفربودند. نمونه پژوهش شامل 50 نفر از زوجين مراجعه كننده (مرد يا زن) به مراكز مشاوره شهر تهران بود كه به روش نمونه‌گيري در دسترس از بين مراجعين انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش آموزش روش دلگرم سازي شوانكر مبتني بر نظريه آدلر (25 زوج) و گروه گواه(25زوج) گمارش شدند. داده هاي پژوهش با كمك پرسشنامه خودكارآمدي شرر و همكاران(1982)، پرسشنامه رضايت از زندگي داينر، ايمونز، لارسن و گريفين ( ۱۹۸۵ ) و پرسشنامه تنظيم هيجاني گارنفسكي و همكاران(۲۰۰۱) جمع آوري شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آناليز تحليل كواريانس تك متغيره استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش روش دلگرم سازي شوانكر مبتني بر نظريه آدلر بر خودكارآمدي، رضايتمندي از زندگي و تنظيم هيجاني زوجين متعارض در تهران نسبت به گروه كنترل به طور معني‌داري اثر بخش بوده‌اند (0.001≥P). بنابراين با توجه به اثربخشي آموزش روش دلگرم سازي مي‌توان از اين مداخلات در محيط‌هاي مشاوره و روان درماني خانواده استفاده كرد .