تأثير روان‌نمايشگري با محتواي مهارتهاي زندگي بر احساس تنهايي، شادكامي، روابط عاطفي و حمايت اجتماعي والدين در دختران نوجوان وابسته به تلفن همراه

هدف اين پژوهش، بررسي تأثير روان نمايشگري با محتواي مهارتهاي زندگي بر احساس تنهايي، شادكامي، روابط عاطفي و حمايت اجتماعي والدين در دختران نوجوان وابسته به تلفن همراه بود. طرح اين پژوهش، آزمايشي و از نوع پيش آزمون پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش حاضر، دانش‌آموزان دختر دبيرستاني شهرستان خميني شهر بودند. نمونه آماري اين پژوهش 30 نفر از دانش آموزان وابسته به تلفن همراه بودند كه به صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب و در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل به صورت تصادفي گمارده شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از مقياس وابستگي به تلفن همراه MPAI لونگ (2007)، جو عاطفي خانواده هيلبرن (1964)، حمايت اجتماعي والدين پرسيدانو و هلر (1983)، شادكامي OHQ (1987) و احساس تنهايي UCLA (1980) استفاده شد. نتايج تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد كه جلسات رواننمايشگري با محتواي مهارتهاي زندگي بر كاهش احساس تنهايي، افزايش شادكامي، بهبود روابط عاطفي نوجوانان و حمايت اجتماعي والدين آنان موثر بود و اين تأثيرات در دوره پيگيري نيز پايدار بودند (0.05 p). بنابراين مداخله روان‌نمايشگري با محتواي مهارتهاي زندگي، مداخله‌اي مؤثر براي بهبود وضعيت روانشناختي نوجوانان وابسته به تلفن همراه است.