سنگيني دردها و تمرين صبوري با بدن: پديدارشناسي تجربه‌ي زيسته‌ي دردهاي مزمن در بيماران مبتلا به ام-اس

زندگي با بيماري مزمن فرايندي طولاني‌مدت از مواجهه با سيمپتوم‌ها، زخم‌ها، تشخيص و درك اين موقعيت و بازمفهوم‌سازي و بازسازي روايي آينده‌ي فرد بيمار است. دردهاي مزمن يكي از آن سيمپتوم‌هاي پيچيده‌اي است كه بيماران در زندگي روزمره‌ي خود، مرئي و نامرئي تجربه مي‌كنند. ايده‌ي نظري مقاله اين است كه دردهاي مزمن در بيماري‌هاي مزمن متضمن مدارايي طولاني‌مدت با بدن هستند، تمرين طولاني از زيستن با بدني غيرقابل‌پيش‌بيني و دردهايي كه مرئي و نامرئي، با دليل و بي‌دليل در زماني كه انتظارش را نداريد، سر مي‌رسند. هدف من در اين مقاله نشان‌دادن اين ايده است كه درد مزمن چگونه و به‌واسطه‌ي چه شيوه‌هايي شكلي از رنج است؟ مفروضه ي ما در اين رابطه كنارگذاشتن نظريه‌هاي نوروفيزيولوژيكي است كه درد را به حسي جسمي و تناني و استوار بر پايه‌ي واكنش مغز تقليل مي‌دهند. براين اساس به مطالعه پديدارشناختي تجربه زيسته دردهاي مزمن در بيماران مبتلا به اماس پرداخته ايم. در اين كاوش دشوار در ميانه‌ي خاطرات ازهم‌گسيخته، استعاره‌هاي الهياتي، دل‌نوشته‌هاي احساسي و غيره، پنج مضمون بنيادي خود را آشكار ساخته كه عبارت‌اند از: آسيب‌پذيري و حس شكنندگي، درد در بنيان تجربه زندگي، ترس از معلوليت و تمرين مستمر مدارا با بدن و نارضايتي تنانه و شكايت از بدن.