بررسي ارتباط رفتار حرفه اي و تعلق پذيري به محيط باليني در دانشجويان پرستاري

مقدمه: تعلق حرفه اي يكي از ابعاد مهم تجربه كار باليني دانشجويان است. درك ميزان تعلق پذيري دانشجويان و ارتباط آن به رفتار حرفه اي آنان مي‌تواند كمك بسزايي در افزايش رفتار حرفه اي آنان داشته باشد كه هدف، در اين پژوهش تعيين ارتباط رفتار حرفه اي و تعلق پذيري به محيط بالين در دانشجويان پرستاري است. روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي تحليلي است كه 110 نفر از دانشجويان پرستاري سال سوم و چهارم‌ دانشگاه آزاد اسلامي واحد يزد به عنوان نمونه پژوهش وارد مطالعه شدند. نمونه‌گيري به روش سرشماري انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسش نامه هاي مشخصات دموگرافيك با 9 گويه، تعلق‌پذيري Levett -Jones با 34 گويه و رفتارحرفه اي Goze با 27 گويه جمع آوري شد. اين پرسشنامه‌هاي تعلق پذيري باليني و رفتار حرفه اي، در پژوهش هاي متعددي مورد استفاده قرار گرفته و روايي آنها با استفاده از روايي محتوا و پايايي با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ بررسي شده است. بعد از تكميل، داده ها با آمارهاي توصيفي و استنباطي (پيرسون، تي تست) توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزيه و تحليل شد. نتايج: ميانگين كل نمره رفتار حرفه اي 16.38 ±111.06 و ميانگين كل نمره تعلق پذيري 15.24 ±118.69 بود. ابعاد كارآمدي (۱۹/۱۳ ±۹۸/۷۱)، عزت نفس (۵۶/۱۱ ±۹۹/۶۱)، پيوستگي (۰۰/۱۷ ±۶۲/۴۲) به ترتيب بيشترين وزن را در نمره تعلق پذيري داشتند. علاوه بر اين بين تعلق پذيري به محيط باليني و ابعاد آن با رفتار حرفه اي، بر اساس آزمون همبستگي پيرسون، ارتباط آماري مستقيم و معناداري وجود دارد (548=r و 0.000=P). نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد ارتباط مثبت و معناداري بينتعلق پذيري و رفتار حرفه اي وجود دارد به اين معني كه با افزايش تعلق پذيري، رفتار حرفه اي ارتقاء پيدا مي كند. لذا برنامه ريزان آموزشي و مدرسين مي‌توانند با استفاده از راهبردهاي مناسب آموزشي و ايجاد جو حمايتي به منظور افزايش حس تعلق‌، به ارتقاء رفتار حرفه اي دانشجويان پرستاري كمك نمايند.