هستۀ امن محله، روش استراتژيك براي خروج از ركود نوسازي

وقوع هر زلزلۀ كوچك و بزرگ در كشور، به صورت مقطعي توجه مسئولان كشور را به بزرگي آسيب‌پذيري تهران جلب مي‌كند. بيش از سه ميليون نفر از جمعيت تهران در خانه‌هاي ناپايدار زندگي مي‌كنند. از طرفي تهران در ميان سه گسل فعال قرار دارد كه با شرايط موجود در صورت وقوع زلزله با درجه مركالي بالا، سرپناه و حيات بسياري از شهروندان تهراني با تهديد جدي مواجه خواهد شد. بحراني كه به جهت تراكم بالاي جمعيت و ضعف مديريت بحران، مي‌تواند به يك فاجعۀ جهاني تبديل شود. ازسوي‌ديگر با تعريف شوراي عالي معماري و شهرسازي از بافت‌هاي فرسوده ذيل سه شاخص ريزدانگي، ناپايداري و نفوذناپذيري، در حدود ۸۰ درصد مناطق ناپايدار از قلم افتاده و تهديد جاني ذيل مطلوبيت‌هاي كيفي قرار گرفته و موجب انحراف برنامه‌هاي نجات‌بخشي شده است. اين در حالي‌ است كه بنا به تقدم ذاتي مسئلۀ «حيات»، نبايد اقدام نجات‌بخشي در عرض ساير اقدامات قرار گيرد. بنابراين شهرداري و دولت مركزي بايد به دنبال راه‌حل واقع‌نگر براي نجات‌بخشي ساكنان بافت‌هاي فرسودۀ تهران باشند. پژوهش پيش‌رو ضمن طرح ايدۀ «هستۀ امن محله» به عنوان برنامه‌اي جهت فعالسازي برنامۀ نوسازي بافت فرسوده، بر رفع موانع اوليۀ نوسازي (لزوم تأمين پاركينگ) و لزوم مديريت عوامل مشوق (اعطاي تراكم، افزايش سطح اشغال و پذيرش كوچك‌سازي) به عنوان محرك‌هاي اصلي اين برنامه تأكيد مي‌كند و معتقد است هرگونه مداخله به قصد نوسازي در بافت فرسوده، بايد ضمن توجه به لزوم صرفۀ ‌اقتصادي براي مالكان، با ترسيم راهكارهايي براي مديريت شهري زمينۀ ارتقاي كيفيت زندگي اجتماعي، توسعۀ مشاركت و رونق اقتصادي شهر را نيز فراهم ‌آورد.