آسيب‌شناختي نظام آموزش كاركنان در سازمان‌هاي دولتي ايران

يكي از روش‌هاي توانمند سازي كاركنان، آموزش مناسب و متناسب به آنان است. مطالعات اكتشافي نشان از وجود اختلال در كاركرد صحيح نظام آموزش در سازمان‌هاي دولتي كشور است كه كمتر مورد پژوهش قرار گرفته است. مقاله پيش رو با هدف بررسي ابعاد و آسيب‌شناختي نظام آموزش و ريشه‌يابي اين آسيب‌ها بر اساس روش RCA (تحليل علل ريشه اي) تنظيم شده است. مقاله برگرفته از پژوهشي است كه از نظر رويكرد » كيفي «، از نظر هدف، كاربردي و توسعه‌اي و از حيث استراتژي پژوهش، توصيفي است. در اجراي پژوهش از مصاحبه عميق نيمه ساختار مند و همچنين فن دلفي استفاده شده است. نمونه انتخاب شده شامل خبرگان، سياست‌گذاران، برنامه ريزان و مديران، اساتيد و كارشناسان منابع انساني بودند كه به‌نوعي در فرايند منابع انساني درگير و دخيل بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه كه توسط خبرگان روايي آن تائيد شد، استفاده گرديد. محاسبه پايايي به روش هولستي انجام گرفت. با استفاده از آزمون كندال داده‌هاي پرسشنامه مورد بررسي قرار گرفت و نتايج به تفكيك هر آسيب به دست امد. به‌صورت خلاصه يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه ضعف دستگاه اداري كشور در حوزه آموزش، زمينه به وجود آمدن ناكارامدي مديريت سرمايه انساني شده است. مستند نبودن فرايندها و عدم حفظ تجارب سازماني، عدم سنجش اثربخشي دوره هاي آموزشي و ارزيابي سطحي برنامه ها و عدم ارائه بازخوردپس از آموزش، ضعف در سيستم نياز سنجي آموزش كاركنان و در نهايت نبود ساز و كاري جهت جانشين پروري در سازمانها به عنوان آسيب هاي اصلي كاركرد آموزش كاركنان سازمانها بدست آمد.