ارزيابي تطبيقي مولفه هاي سرمايه اجتماعي در مساكن عمومي شهري مطالعه موردي مناطق مسكوني بريم و بوارده آبادان

امروزه با عنايت به توسعه شهرنشيني و نياز به اسكان نيروي كار، احداث شهرك هاي مسكوني پايدار اجتناب ناپذير است. يكي از ابعاد پايداري، پايداري اجتماعي مي باشد واز آنجايي كه تحقق پايداري اجتماعي بدون توجه به مولفه هاي سرمايه اجتماعي مقدور نمي باشد لذا شناخت نمونه هاي موجود و مقايسه تطبيقي آن ها به منظور تبيين تحقق مولفه هاي سرمايه اجتماعي از اهميت بسزايي برخوردار است. اين مقاله بر آن است كه مولفه هاي سرمايه اجتماعي در مناطق مسكوني بريم و بوارده آبادان را مورد ارزيابي تطبيقي قرار دهد. در صورت انجام اين پژوهش ضمن مقايسه تطبيقي مولفه هاي سرمايه اجتماعي در اين دو محله موفق، موانع  دستيابي  به پايداري اجتماعي از دريچه تحقق سرمايه اجتماعي مورد بررسي قرارمي گيرد تا از اين رهگذر، توجه تصميم گيران را به بازخورد احداث شهرك هاي مسكوني جديد جلب نمايد. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي تحليلي  و نحوه جمع آوري داده ها  كتابخانه اي و ميداني مي باشد. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه در منطقه بريم فقط متغير احساس تعلق اجتماعي و در منطقه بوارده متغيرهاي احساس تعلق اجتماعي و اعتماد نهادي در وضعيت مطلوبي قرار دارند و در ساير متغيرها نظير مشاركت وضعيت دو منطقه نامطلوب است. همچنين در سه متغير « اعتماد بين شخصي»، « اعتماد نهادي» و « احساس تعلق اجتماعي» محله بوارده وضعيت بهتري نسبت به منطقه بريم دارد. اين نتايج مشخص مي كند كه منطقه بندي محلات و تفكيك ساكنان براساس رتبه سازماني مي تواند تاثيرات سويي در افزايش تعاملات و مشاركت اجتماعي داشته باشد.