بررسي تطبيقي الگوهاي جايگيري فضاي خيس درانعطاف‌پذيري مسكن

يكي از موضوعاتي كه امروزه توجه بسياري از معماران معاصر را به خود جلب نموده، انعطاف‌پذيري در طراحي مسكن است. مسكن انعطاف‌پذير مي‌تواند با پاسخگويي به چرخه زندگي كاربران، نيازهاي متعدد و متغير آنان را در ابعاد گوناگون از جمله ابعاد اجتماعي و اقتصادي برآورده نمايد. عوامل بسياري در طراحي مسكن انعطاف‌پذير تاثيرگذار است كه يكي از آن‌ها فضاي خيس است. تا آنجا كه، در صورت طراحي نامناسب فضاي خيس، انعطاف‌پذيري پروژه مي‌تواند با مشكل مواجه ‌شود. با توجه به اهميت غيرقابل‌انكار اين فضا در مسكن، نبود پژوهش هاي كافي در اين زمينه، و به منظور افزايش قابليت انعطاف پذيري در پلان‌هاي مسكوني، تمركز اين پژوهش بر روي موضوع فضاي خيس است. اين مقاله از نوع كاربردي بوده و به روش توصيفي تحليلي صورت گرفته است. هدف از اين پژوهش، معرفي و مقايسه رايج‌ترين الگوهاي جايگيري فضاي خيس در پلان‌هاي مسكونيِ انعطاف‌پذير از طريق بررسي نمونه پروژه‌هاي معاصر طراحي شده توسط پيشگامان اين حوزه است. به اين ترتيب كه ابتدا با جمع‌آوري و بررسي كيفي پلان‌هاي منتخب بر مبناي انواع رويكردهاي انعطاف‌پذيري، به توصيف و سپس مطالعه‌ي تطبيقي سه الگوي جايگيري فضاي خيس در پلان، در دو سطح درون‌واحدي و ميان‌واحدي، پرداخته شده است. نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد كه فضاي خيس مي‌تواند، در قالب جايگيري‌هاي مختلفِ بررسي شده، به عنوان عنصر جداكننده‌ و يا آزادكننده‌ي فضا ايفاي نقش كند، و هر يك از اين دو حالت، مي‌تواند به انعطاف‌پذيري پلان منجر گردد.