بررسي نظام شبكه پايش آب زيرزميني در ايران و كشورهاي منتخب و آسيب‏ شناسي مبتني بر آن

پايش فرآيندي نظارتي با طرحي علمي و پويا بر مبناي مشاهده، آماربرداري، اندازه‌گيري و ثبت داده، در جهت شناخت كمي و كيفي منابع آب براي برنامه‌ريزي و مديريت منابع آب مي‌باشد. پايش بلند مدت بدون انجام فرآيند ارزيابي، آسيب‏شناسي و بهينه‌سازي، منجر به عدم مديريت صحيح داده‏هاي خروجي، ناكارمدي سيستم و سبب افزايش هزينه پايش مي‌گردد. يكي از گام‌هاي ضروري در آسيب‏شناسي شبكه‌هاي پايش، تعيين وضعيت پارامترهاي اندازه‏گيري و تواتر آن‏ها با توجه به هدف شبكه پايش مي‌باشد. از اين رو براساس ارزيابي نيازهاي اطلاعاتي به خصوص در مطالعات منابع آب زيرزميني و بخش محاسبات بيلان آب زيرزميني، اين مقاله به بررسي نظام شبكه پايش آب زيرزميني و آسيب‏شناسي آن در كشور پرداخته است. اين ارزيابي از طريق مقايسه شبكه پايش آب زيرزميني داخلي با شبكه پايش در برخي از كشورهاي دنيا با درجه توسعه يافتگي متفاوت صورت گرفته است. در انتها بعد از آسيب‏شناسي شبكه پايش فعلي با توجه به تجارب جهاني و مقايسه آن‏ها با وضع موجود در ايران، پيشنهاداتي در چهار زمينه ) مديريت اطلاعات مرتبط با شبكه پايش آب زيرزميني از طريق شناخت كامل نياز اطلاعاتي شبكه، طراحي، راه‌اندازي و اجراي سامانه يكپارچه مديريت اطلاعات آب و به‌روزرساني تجهيزات و فناوري‌هاي ايستگاه‌هاي اندازه‌گيري متناسب با استانداردهاي جهاني؛ 2) مديريت نيروي انساني از طريق جذب نيروي انساني توانمند متناسب با نياز در بخش نصب تجهيزات، جمع‏آوري و انتقال اطلاعات، ثبت و پردازش داده به همراه ايجاد انگيزش نيروي انساني و تقويت رويكردهاي مشاركت مردمي؛ 3)مديريت ساختار سازماني دركشور و 4) مديريت مالي از طريق تقويت توان مالي نظام مطالعات منابع آب كشور به منظور پياده‎سازي شبكه پايش بهينه در كشور، ارائه گرديده است.